‎سیاه قلم های نیکی فیروزکوهی‎

[ساقي]

از سرزمینی می‌‌آمد
که مردمانش
دوستت دارم را
با دوست داشتنی‌ترین لهجه‌ها می‌‌گفتند
و دلی‌ اگر می‌لرزید
یا کنارِ عشق بود
یا به راهِ عشق
و هر بار که دلش می‌شکست
ریسه می‌‌رفت
می‌خندید
بوسه‌ای میداد
و می‌‌گفت
عاشقان چنین اند
بی‌ رحمانه می‌‌سوزند
بی‌ رحمانه تر‌ می‌‌سازند




نیکی‌ فیروزکوهی

[ساقي]

حالا که هستی‌ مرا دریاب
تنهایی‌
مثل یک گرگ
زنجیر پاره کرده
ریشه‌های بودنِ مرا
باورِ بودنِ تو را
میدرد
و میدرد
و میدرد

حالا که هستی‌ ، تسکین باش برایم
مرا در آغوش بگیر و بگو
کجا رفتند؟
کجا هستند؟
آدم‌هایی‌ که دوستم داشتند
آدم‌هایی‌ که دوستشان داشتم



نیکی‌ فیروزکوهی

[ساقي]

اصرار دارند که من محصولِ عشقی‌ جاودانه ام
اصرار دارند که باید به زندگی‌
به عظمتِ این عشق

به شکوهِ گذشته ی پر افتخارِ پدرم ببالم
کسی‌ نمی‌خواهد بفهمد
اعتقاد به ارث نمی‌‌رسد
و احساس ،
چنین موج گونه
بارور نخواهد شد
جز به یقینِ قلب

چگونه بر خودم
بر وجودِ سایه وارِ خودم ببالم
وقتی‌ هیچ عشقِ جاودانه ای
محصولِ مقدسِ روحِ خاموشم نیست ؟؟؟

هرگز در آرزوی چیزی برای ابدیت نبوده ام
برای من
برای نسلِ سخت مهرِ ما
جاودانگی ، تنها یک واژه است
که در روزگارِ عشق‌های لحظه ای
باید برای حتی لحظه‌ای عشق جنگید

ما .... ،
انبوهی از آدم‌هایِ فراموش شده
در انتظارِ معجزه
در تصورِ گرمِ آفتاب
در تکرارِ غریبانه ی چشم ها
ترانه‌ها گفته ایم
و هیچکس ...
هیچکس نخواهد فهمید
که این انتظار
حتی از خودِ زندگی‌ هم طولانی تر بود





نیکی‌ فیروزکوهی

[ترنم]

همیشـہ آخریــن سطــر برایـــش می‌‌نوشتــم:


" روزی بیــا کہ بــرایِ آمــدن دیــر نشده باشــد "

می‌ نوشتــم:

" روزی بیــاکہ هنــوز دوستــت داشتـہ باشــم،کہ هنـوز دوستـم داشتہ باشـی‌ "

می‌ نوشتــم:

در نبودنــت بـہ تمـام ذرات زندگــی‌ کافــر شــده ام؛

جــز ایمــانِ بـہ بازگشــتِ تــو...

امــروز بــرایِ شمــا می‌‌نویســـم:

یقینــا آمــده اســت،

ولــی‌ روزی کہ مــن از هـــراسِ دیـــوار ها

خــانــہ را کہ نـہ،

خــودم را ترکــ کـرده بـودم...(!)


نیکـی‌ فیـروزکوهـی

[ترنم]

هفته های خالی از لحظه های تو
روزهایِ بارانی که جای هیچکس خالی نیست جز خودت

غروبهایی که بی جهت دلم میگیرد
حرفهایی که هرگز به هم نگفته ایم

شعرهایی ، پر از واژه های غمگین
نگاههایِ غریبه، نگاههایی که دیگر مال من نیست

تنهایی
بی آغوشی
امید های واهی
شبهای طولانی

تمام اینها به من میگوید که تو چیزی جز یک خواب نبودی
یک رویا
یک آرزو

یک خیالِ خوب که هنوز گرمم می کند
یک صدایِ آشنا که با عشق صدایم میزند

خوابِ من پر از مهربانی است
پر از نوازش

پر از حرفهای خوب
دیوانه نیستم
دوستت دارم
باورم کن

زیباست ، لحظه های خوشِ دوست داشتن کسی که حتی نیست


نیکی فیروزکوهی

[ترنم]

دستش را بگیر
با عشق نوازشش کن
دعوتش کن به یک رقص
بگذار با قدم‌هایی‌ که به سویِ تو می‌‌آید
از خودش دور شود
شاید نمی‌‌دانی‌
آغوش یک مرد
گاهی‌
دنیایِ زنی‌ را خراب می‌‌کند
گاهی‌ ، آباد
دستش را بگیر
نوازشش کن
دعوتش کن به یک رقص
حواست باشد
دنیای یک زن هیچ وقت خبرت نمی‌‌کند

(به مردی که زبانِ سکوت زن را بفهمد ، باید گفت خدا قوت)

نیکی‌ فیروزکوهی

[ساقي]

آنهایی که ما را ترک می کنند، از خودشان جنازه‌ای باقی‌ می گذارند به نام خاطره.
جنازه‌ای که نه می‌‌شود دفنش کرد نه فراموش؛
از آن پس چنان بردبارانه خاطره‌ها را بر شانه هامان حمل می‌کنیم،
انگار خودمان پیش از آنها مرده بودیم. ...
همین است که می‌‌گویم برای آمدن‌ها و رفتن‌ها مرزی بگذار.
مگذار دیر بفهمی که بینِ مرگ و نابودی،
فاصله ایست به اندازه ی نبودنِ کسی‌ که عزیز می‌‌داشتی ...