علی بداغی شاعری معاصر و خوش ذوق (معرفی مجموعه اشعار و ابیات و کتب علی بداغی)

[امیر عباس انصاری]

با اجازه نام تاپیک را هم تغییر دادم
البته باید در پستهای آتی از کلمات کلیدی بیشتری استفاده کنم تا این تاپیک زیبا در سرچ گوگل همچنان جزو اولینها باشد.

تاپیک تغییر نام یافت به:
علی بداغی شاعری معاصر و خوش ذوق (معرفی مجموعه اشعار و ابیات و کتب علی بداغی)

اینجوری فکر کنم حداقل کمی از خجالت و شرمندگی حضور خود جناب علی بداغی عزیز استاد گرامی و مهربان در تاپیک معرفی و اشعار و آثار خودشون دربیایم و دیگه شرمندگی و خجالت دوستان مخصوصا من یکی بیشتر از این نشه.

عرض شود که با این تغییر نام میشه تمام کتب و آثار و چگونگی دسترسی به این موارد را نیز در همین تاپیک گنجاند و درج کرد و به قولی مرجع مفیدی برای علاقه مندان درست کرد.
هرکاری از دستم بربیاد انجام میدم تا شعر و ادبیات و فرهنگ غنی میهن عزیزم پیشرفت کند.
به امید خدا....

[امیر عباس انصاری]

آبی پشتِ پای نگاهِ مهربانِ شما

سلام اي خسته از پرچين و پرگار!
كلافـه از خيابـان‌هاي تكــــــرار!
در اين وبلاگِ بـارانـي، كمــي ابر
براي گَـه‌گـدارِ گـريـــــه بـگـذار!


علي بداغي

داستان‌های كوتاه / ترجمه از انگليسی به فارسی: بهين بداغی (11 ساله) و بهداد بداغی (13 ساله)

پيرزنِ باهوش

اثر دي. اچ. هاو

پيرزني در خانه‌اي كوچك زندگي مي‌كرد. خانه‌ي او نزديك روستا نبود و او دوستان زيادي نداشت. او پولِ چنداني هم نداشت ولي خوش‌حال بود. او يك ميز، چند صندلي، چند بشقاب، كاسه، قوري، ماهي‌تابه، يك روميزي، غذا براي خوردن، يك راديوي كوچك و روزنامه‌ي جديد براي خواندن داشت. او خيلي خوش‌حال بود. يك روز كه روزنامه را برداشت كه بخواند، گفت: ”من نمي‌توانم بخوانم! چشم‌هايم ضعيف شده‌اند.“ بعد راديو را روشن كرد و گفت: ”من نمي‌توانم روزنامه بخوانم ولي مي‌توانم به راديو گوش‌بدهم.“ روز بعد چشم‌هاي پيرزن ضعيف‌تر شدند. او گفت: ”چشم‌هايم ضعيف‌تر شده‌اند! مي‌توانم ميز و صندلي‌ها را ببينم ولي نمي‌توانم بشقاب‌ها، كاسه‌ها، قوري‌ها و ماهي‌تابه‌ها را ببينم و غذا درست كنم!“ روز بعد چشم‌هاي او ضعيف‌تر شدند. او پنجره را باز كرد و داد زد: ”يكي به من كمك كند! خواهش مي‌كنم به من كمك كنيد! من نمي توانم ببينم!“ يك دكتر كنارِ پنجره ايستاده بود. او دكتر خوبي بود ولي آدم خوبي نبود و دنبالِ پولِ زياد بود. او داخل خانه‌ي پيرزن رفت و گفت: ”من مي‌توانم چشم‌هاي شما را خوب كنم ولي بابتِ آن مقداري پول مي‌خواهم.“ پيرزن گفت: ”بسيار خوب، من مقداري پول دارم، خواهش مي‌كنم چشمانم را خوب كنيد، من مي‌خواهم ببينم. من نمي‌توانم چيزي ببينم.“ دكتر گفت: ”بسيار خوب، اين هم مقداري دارو براي چشمانت، چشمانت را با اين دارو بشوي. اين داروي خوبي است.“ او يك شيشه به پيرزن داد، ولي در آن شيشه، دارو نبود، آب بود. پيرزن چشم‌هايش را شست. دكتر از او پرسيد: ”بهتر شديد؟“ پيرزن گفت: ”نه! من نمي‌توانم چيزي ببينم.“ دكتر گفت: ”صبر كن، بنشين و به راديو گوش بده، خداحافظ!“ او رفت ولي يكي از صندلي‌هاي پيرزن را هم با خودش برد. پيرزن اين را نديد. روزِ بعد دكتر به خانه‌ي او رفت و گفت: ”امروز چطوريد؟“ پيرزن گفت: ”خوب نيستم، خواهش مي‌كنم كمي دارو به من بدهيد.“ دكتر گفت: ”اين هم دارو.“ او دوباره به جاي دارو به پيرزن آب داد و گفت: ”چشمانتان را با اين بشوييد. من فردا برمي‌گردم.“ او رفت و اين بار دو تا از صندلي‌هاي پيرزن را با خودش برد. پيرزن اين را نديد. تا سه روز بعد دكتر هر روز به خانه‌ي پيرزن مي‌آمد و به جاي دارو كمي آب به او مي‌داد. پيرزن هم هر روز با آن آب چشمانش را مي‌شست و مي‌گفت هنوز چيزي نمي‌بيند. هر روز كه دكتر مي‌آمد و مي‌رفت چيزي با خودش مي‌برد. او ميز، تمامِ صندلي‌ها، بشقاب‌ها، كاسه‌ها، قوري‌ها و ماهي‌تابه‌ها را برد. او يك روز راديو را هم برد. روز بعد به خانه‌ي پيرزن رفت و پرسيد: ”امروز چه‌طوريد؟“ پيرزن خيلي ناراحت بود و با گريه گفت: ”دكتر، داروي شما اصلاً خوب نيست، من نمي‌توانم ببينم، حالا به راديو هم نمي‌توانم گوش بدهم!“ دكتر گفت: ”گريه نكنيد، من داروي بهتري دارم كه از داروي قبلي قوي‌تر است. من مي‌روم آن را بياورم ولي بابتش مقداري پول مي‌خواهم.“ پيرزن گفت: ”من مقداري پول دارم، خواهش مي‌كنم عجله كنيد، من مي‌خواهم زودتر ببينم و به راديوام گوش بدهم.“ دكتر گفت: ”صبر كنيد! دارم‌مي‌روم.“ او رفت. اين بار او راديو را به همراه كمي دارو با خودش آورد. اين بار در شيشه آب نبود، دارو بود. او به پيرزن گفت: ”چشم‌هايتان را با اين بشوييد، اين داروي خيلي خوبي است.“ پيرزن چشم‌هايش را با دارو شست، بعد دكتر راديو را روشن كرد. پيرزن گفت: ”دكتر! من مي‌توانم صداي راديو را بشنوم. ممنونم!“ دكتر گفت: ”بسيار خوب! من پولِ زيادي بابتِ اين مي‌خواهم. حالا چشم‌هايت را باز كن. مي‌تواني ببيني؟“ پيرزن چشم‌هايش را باز كرد، او مي‌توانست دكتر و خانه را ببيند ولي حرفي نزد. او گفت: ”من نمي‌توانم چيزي ببينم، من نمي‌توانم ميز، صندلي‌ها، بشقاب‌ها، كاسه‌ها، قوري‌ها و ماهي‌تابه‌ها را ببينم. اين داروي خوبي نيست من هنوز نمي‌توانم خيلي از چيزها را ببينم!“ او پيرزنِ باهوشي بود. دكتر گفت: ”لطفاً صبر كنيد.“ او رفت و ميز، صندلي‌ها و تمامِ وسايلِ پيرزن را آورد و آن جا گذاشت. پيرزن گفت: ”بله مي‌توانم ببينم! حالا خيلي بهتر مي‌بينم. داروي شما خوب است ولي نه خيلي. اين هم كمي پول.“ دكتر پول را گرفت و رفت.

[امیر عباس انصاری]

دانش‌آموز باهوش
دي. اچ. هاو (ترجمه از بهداد و بهین بداغی فرزندان استاد علی بداغی)

دانش‌آموزي در خانه‌اي كوچك كه كنار خانه‌اي بزرگ بود زندگي مي‌كرد. پدر و مادرِ او پول زيادي نداشتند و خانه‌ي آن‌ها خيلي كوچك بود. دانش‌آموز سخت كار مي‌كرد، او صبح‌ها به مدرسه مي‌رفت، عصرها در مزرعه به پدرش كمك مي‌كرد و شب‌ها تكاليفش را انجام مي‌داد.
در خانه‌ي آن‌ها فقط يك چراغ بود. هر شب وقتي پدر و مادرِ دانش‌آموز مي‌خوابيدند، او تكاليفش را انجام مي‌داد. او چراغ را جلوي خودش مي‌گذاشت و شروع به خواندن و نوشتنِ درس‌هايش مي‌كرد.
يك شب وقتي داشت تكاليفش را انجام مي‌داد چراغ خاموش شد. او با خودش گفت: ”حالا نمي‌توانم ببينم، چه كار بكنم؟ ما فقط يك چراغ داريم كه خراب است، من هم پولِ خريدِ چراغِ ديگري ندارم.“ ناگهان فكري به سرش زد و با خودش گفت: ”مردي كه در آن خانه‌ي بزرگ زندگي مي‌كند ثروت‌مند است و چراغ‌هاي زيادي دارد، مي‌روم و از او خواهش مي‌كنم يكي از آن‌ها را به من بدهد.“
او بيرون رفت و درِ خانه‌ي مردِ ثروت‌مند را زد. مردي در را باز كرد و گفت: ”براي چه در مي‌زني؟ چه مي‌خواهي؟“ پسر گفت: ”آقا، مي‌توانيد يكي از چراغ‌هايتان را به ما بدهيد، من نمي‌توانم تكاليفم را انجام بدهم، چراغِ ما خراب است.“ مرد گفت: ”نه! من همه‌ي چراغ‌هايم را مي‌خواهم!“ پسر گفت: ”ولي شما چراغ‌هاي زيادي داريد و من فقط يك چراغ دارم، خواهش مي‌كنم يك چراغ به من بدهيد، من نمي‌توانم بدونِ چراغ تكاليفم را انجام بدهم.“ مرد گفت: ”نه! از اين جا برو!“ و در را بست.
پسر به خانه برگشت. او با خودش گفت: ”چه كار مي‌توانم بكنم؟ در خيابان چراغ هست ولي نمي‌توانم در خيابان درس بخوانم، همه‌ي دوست‌هايم چراغ دارند ولي آن‌ها هم كار مي‌كنند. من نمي‌توانم يك چراغ بخرم چون پولي براي خريدنش ندارم، چه كار مي‌توانم بكنم؟“ ناگهان ماه بالا آمد و از پنجره به داخل تابيد. پسر گفت: ”خوب! حالا مي‌توانم درسم را بخوانم.“
او شروع به خواندن صفحه‌ي اوّل كرد كه ناگهان ابرهاي بزرگ و سياه جلوي ماه را گرفتند. پسر گفت: ”اي واي! حالا نمي‌توانم ببينم.“ بعد جعبه‌ي كبريت را ديد و گفت: ”با اين كبريت‌ها مي‌توانم ببينم!“ ولي در جعبه كبريت زيادي نمانده بود. پسر دو صفحه از كتابش را خواند كه كبريت‌ها تمام شدند. او گفت: ”حالا چه كار كنم؟“ بعد درِ كمد را باز كرد و يك چكش و يك ميخ در آورد. او شروع به ايجادِ يك سوراخ بر ديوار بين دو خانه كرد، سوراخِ او خيلي بزرگ نبود و مرد ثروت‌مندي كه در آن خانه زندگي مي‌كرد نمي‌توانست آن را ببيند. نور از سوراخي كه او درست كرده بود روي كتابش مي‌تابيد.
او گفت: ”حالا مي‌توانم ببينم، بخوانم و بنويسم! من چراغي ندارم ولي مي‌توانم ببينم!“
او دانش‌آموزي بسيار باهوش بود

[امیر عباس انصاری]

برگزيده‌ای از كتابِ "سراغِ ساده‌ای از دل بگيريم" / علی بداغی / نشر دارينوش / 1375

براي اينكه بگويي ”دوست‌مي‌‌دارم“
دلي بايد
به گنجايش دشنه‌هاي جهان!
باورت نمي‌آيد، بسم‌الله!

علي بداغي



”دوستت دارم“
زنبق، آرام در گوشِ طوفان گفت.
طوفان
درنگي نمود و
سر به دامانِ زنبق خفت.

علي بداغي



بيچاره سنگِ سرگردان!
رها كه شد به جانبِ بلبل
نمي‌دانست
قلبِ كودك را بشكند
يا
گُل

علي بداغي



چه تفاوت دارد
تمامِ نگاه‌ها اگر
سنگ مي‌شود؟
من
دلم براي سنگ‌ها هم
تنگ مي‌شود

علي بداغي





قناري!
هان!
خبرداري
كه شايد تا به تعبيرِ شقايق پلك برداري
برداري؟

علي بداغي



ماهيان در خواب
تا صداي روشنايي
پا نگيرد در سكوتِ كوچه‌هاي آب
پشتِ ابري مي‌خزد مهتاب.

علي بداغي



آب
جاري مي‌شود در كرت
مور مي‌لرزد ميانِ قايقي از برگ
...
كودكي خم مي‌شود بر آب
هم‌زمان با مرگ

علي بداغي

باغبان در خواب.
گُل
انگشت بر لب‌ها نهاد.
باد
بندِ گفش‌ها را
مي‌گشاد

علي بداغي



غلبه نمودن به قلعه‌ي قلبم
نه محاصره مي‌خواهد
نه توپ و تفنگ
حتّي تلنگرِ يك سنگ
اشاره‌ي تبسمي كافي‌ست

علي بداغي



از پيچ‌پيچِ اين همه ستاره كه بگذري
مي‌رسي به هيچ
و آغاز مي‌شوي

علي بداغي



پرسه مي‌زند باد
گِردِ پيوندي
...
من به گريه مي‌افتم و
تو مي‌خندي

علي بداغي



باد مي‌آمد
باد
ساقه‌اي خم مي‌شد
كودكي نخ مي‌داد

علي بداغي



سر مكش ديوانه‌وار
در ميانِ كوچه
پرده‌ي بي‌قرار!
باد
پيغامي ندارد
جز غبار

علي بداغي

[امیر عباس انصاری]

مرغك از درد به خود مي‌پيچيد
باد
پرهاي گلي را
مي‌چيد

علي بداغي


باد
با شلاقِ خون‌آلود
مي‌خنديد و
پنهان
در پناهِ پونه‌ها
رازقي
باور نكرد.
غيرتِ پروانه را!
لب تر نكرد

علي بداغي


كه گفته است
پرواز
تبلور حسرت باشد و
منتهاي دل‌تنگي؟
آه!
پرنده‌ي پركشيده‌ي سنگي!

علي بداغي


شانه‌ها را باد
به ابرِ غمگين داد
...
و از پا افتاد

علي بداغي


وقتي كه به يك اشاره‌ي باد
سرو با تمامِ صلابتش افتاد
به چه مي‌نازيد؟
بوته‌هاي بي‌بنياد!

علي بداغي


باد
پروامي‌كند
پروانه
پروامي‌كند
علي بداغي



پشتِ پرچين
چهره‌ي پرچينِ پاييزِ خبرچين
درهم و آشفته بود
قاصدك
چيزي
به گُل‌ها
گفته بود.

علي بداغي


آرامشِ چشمه
پچ‌پچِ ماه و پلنگ
افتادنِ سيب و
خوردنِ تير به سنگ

علي بداغي


باد
با بيد بود و
بوته مي‌لرزيد

علي بداغي


تماشا را
اگر طاقت نداري
- كه داري -
چرا در خلوتم پا مي‌گذاري

علي بداغي



پس از آن پرسه‌ي پردامنه در پهنه‌ي پوچ
اينك
كوچ!
چه‌كنم‌سارِ غريبي‌ست خيالِ شاعر

علي بداغي


امتدادِ قرمزي را
رويِ برف
گربه‌اي خاكستري
دنبالِ طوطي كرده بود
...
كودكي
گريان
كنارِ پرده بود

علي بداغي


سيب
با وضعِ فجيعي بر شاخ
سنگ مي‌خورْد و
از آغوشِ سبد
تن مي‌زد
كودك انگار
به ناباوريِ
من مي‌زد

علي بداغي


اشتباه
هميشه از شاپرك‌هاي عاشق نيست
باور كن
شقايق هم
ديگر آن شقايق نيست

علي بداغي

با شگفتي به تماشاي گريه‌ام ننشين!
چيزي نيست
تنها
ترانه‌اي تاريك
در تلنبارِ تنهايي‌ام
تركيد

علي بداغي


هيچ مي‌داني
كبوترها چرا
بر بلندِ بادها
گردن‌فرازي مي‌كنند؟
پيشِ چشمانِ من و تو
عشق‌بازي مي‌كنند

علي بداغي


شاپرك
تا در هلالِ لاله آتش‌بال شد
لاله لالِ لال شد

علي بداغي


خواب مي‌ديدم
به خونِ واژه‌ها
دست‌هاي زنبقي
آغشته بود
شاعري
پروانه‌اي را
كشته بود

علي بداغي

ماه
گاهي خنده سر مي‌داد و
گاهي مي‌گرفت
كودكي
از حوض
ماهي مي‌گرفت

علي بداغي

از پنجره‌ها خاطره مي‌بارد و خالي
چه سالي!
چشمي چه كنم چك‌چكِ چركينِ سؤالي
چه حالي!

علي بداغي

صداي سكه‌اي آمد
خدا در زيرِ پاي عابران

له شد

علي بداغي

سكوتِ عاشقان
از بي‌رگي نيست.
سگان را
انتظاري
جز سگي نيست.

علي بداغي


پرده را پس مي‌كشم
پس مي‌كشم

علي بداغي


چند گاهي بلبل و
يك چند زاغ.
روزگاري چلچله.
وقتي كلاغ.
مي‌توان آموخت
از دستانِ باغ.

علي بداغي

چه نجوايي‌ست بينِ شاخه و باد؟
نمي‌دانم!
ولي برگي نيفتاد.

علي بداغي


پرستو
بومِ شب را
رنگ مي‌كرد
كماني
پچ‌پچي
با سنگ مي‌كرد

علي بداغي


از كدام پرنده بپرسم:
”بر فرازِ قلّه‌ها چه خبر؟‌“
وقتي عقاب
آشيان مي‌كند
بر عمودِ برق!؟

علي بداغي


فرا مي‌شد پرستو
هي فراتر
نمك مي‌ريخت
بر زخمِ
كبوتر

علي بداغي


پرده‌ي بي‌پير
تكاني نخورد
باد
پسِ پنجره كوبيد و
مُرد

علي بداغي

با آن همه شتاب
موجِ ناآرام
چه ديد
بر صخره‌هاي سخت
كه به دريا كشيد
نالان
رخت؟

علي بداغي


از پسِ پنجره فرياد بر آمد:
”هي باد!
از شقايق چه خبر؟
با توام آخر هي باد!“
باد برگشت و
نگاه مرغك
روي يك لكّه‌ي قرمز
جان داد

علي بداغي


همچو خورشيد
كه سر بركشد از پشته‌ي برف
دخترك
خيره به گنجشكِ پناهنده به آغوشِ سپيدارِ سپيد
نم‌نمك
مي‌خندد
...
پنجه‌اي
پنجره را
مي‌بندد

علي بداغي



بر بلنداي كنارِ آبشار
سر به دامانِ گُلي
نوميدوار
اشك مي‌ريزد
قناري
بي‌قرار
...
باد
بازي مي‌كند
بر صخره‌هاي انتظار

علي بداغي


تا مبادا
ناگهان
از نگاهِ نرگسي
بالا رود
در ركابِ باد
باران
مي‌دود

علي بداغي



شبانِ خسته‌ي خورشيد
سفره مي‌گسترد آن دور
گِرده‌اي نان و
خوشه‌ي انگور

علي بداغي


با شتابي غريب
سوي ساحل تاخت
و پيش از همه به پايان رسيد
يعني
باخت

علي بداغي



رفتنت را
ز پسِ پنجره مي‌پايم و
هر گام
به چشمم
سالي ست
مي‌دوم سويِ كمد
خانه بي خش‌خشِ دامانِ بلندت
خالي ست

علي بداغي



رفته بودم
لبِ ساحل
كه به خورشيد
سلامي بدهم
تنگِ غروب
دست در زيرِ سرِ خاطره‌ها
خوابم برد
...
موج
بوسيد و
به گردابم برد

علي بداغي

[az hanooze entezar]

با سلام و خسته‌نباشيدی بارانی

خوش به حال امثال ما كه چه عموهای نازنين و مهربانی داريم!

بهداد و بهين بداغی

[az hanooze entezar]

نوشته اصلی توسط az hanooze entezar

روزِ از باران به‌ظاهر بي‌خبر يعني پدر
بي‌قراري‌هاي درخلوتْ‌گذر يعني پدر
بر تمامِ عاشقان فرخنده باد يعني چه باد؟
روزِ خنده با و‌َلو خونِ جگر يعني پدر

علي بداغي

[امیر عباس انصاری]

سلام! آمدي؟ از كدامين مسير؟

از آبــاديِ ابـر يـا از كويــر؟

هر آن گَه ز دنيا دلت گُر گرفت

سراغي از اين جا و باران بگيـر!

علی بداغی

وبلاگ رسمی علی بداغی
ديندامال

[امیر عباس انصاری]

بهمن علاءالدين (مسعود بختياری)


سلام اي از تبارِ خسته‌ي من!
پرستوي اسيرِ سنگ و آهن!
قرارِ ما و باران، روزِ جمعه
به يادِ بي‌قراري‌هاي بهمن
علي بداغي

اينك تو و من، ترانه‌اي بهتر از اين؟
گردآمدِ عاشقانه‌اي بهتر از اين؟
ابري ست نگاهمان، خجالت نكشيم!
بارانكِ بي‌بهانه‌اي بهتر از اين؟
علي بداغي

كم بگو ”من“ ، اين منِ ابليسِ با ”ما“ دشمن است
هرچه بدبختي در اين دنياست كارِ اين ”من“ است
هر ”من“ي آتشْ‌بيارِ معركه‌ي اهريمن است
جز ”من“ ِ ”بهمن“ كه الحق در خورِ آبهمن است
علي بداغي

من ... نه! ”ما“! از نسلِ انگار از دماغِ فيل افتاده‌ستِ ”من“، ما خسته‌ايم
من ... نه! ”ما“! در به روي نسلِ دائم دشنه در جيب و به لب لبخندِ ”من“، ما بسته‌ايم
من ... نه! ”ما“! راستي رحمت به شيرِ گاوِ مادرمرده، الّا ”ما“ ندارد بر زبان
”ما“ ... آري ”ما“! به پاسِ بي‌قراري‌هاي بهمن، با قرارِ ”دوستت دارم“ به هم پيوسته‌ايم
علي بداغي

ايلِ در تاريخِ تنهايي به جرئت بي‌بديل!
ايلِ رنجش‌هاي زود و گريه‌هاي بي‌دليل!
نسلِ ”ما“ در انتظارِ پاسخِ نسلِ ”من“ است:
خان‌عموي ما كجا، اين جا كجا، ايلِ جليل؟
علي بداغي

كاش قومِ عاشقان هم سرزميني داشتند
تا مگر اسطوره‌هاشان را در آن مي‌كاشتند
راستي! بابا! عمو بهمن كجا، اين جا كجا!؟
بخشي از تاريخِ ما را سرسري انگاشتند
علي بداغي

بنْگ بُكُن ايلِنه هَم با بُهار محرمِ اين قومِ ندارد قرار!
هيمه بِنِه هَم مِنِ چاله دِلا سرد شده وارِ نياكانِ ما
مر تو بِشُگْني به غَريوي زِنو عشق به دل‌ها بدهد رنگ و بو
نهْل وِل اُبوهه سَرْاَوْسارِمون وحشتمان بازكشد تا جنون
علْق نَداره تَوِ حَرْفا تُونه درد به دوشِ دلِ عاشق بنه
لحْد بُكُن او دلِ دالِنْجِتِه بلكه بفهمد كرِ دنيا چته
ار بِشِرَقْني و زِنو دَرْوَني خوشه‌ي ”ما“ سر كشد از هر ”من“ي
اوْرِ تياته بِتُرُكْن و بِوار تا به‌سرآيد عطشِ انتظار
لوْدَگِه دارِه زَنِه زَرْده هَني يخ زده تاراز ز بي‌بهمني
ديمه نيا وا خُو كه واكِل زَنِه اسب، تو را مي‌طلبد، يك‌تنه
يادِ تُو تَشْ وَنْدِه بِه باوينِه‌ها رستمِ دل‌نازكِ آيينه‌ها!
نشْتْ بيَشْنِنْ تُونه اي روزِگار يوسُفِ ”ما“ را به ”زليخا“ چه كار!؟
علي بداغي

به پاسِ هر قطرهْ اشك و

تسلْاي دلِ انبوهِ به‏ماتمْ‏برخاستگانِ بي‏نام‏وآوازه

در فِراقِ آن خَلوتْ‏گُزينِ بي‏همْ‏طرازوآوازه

كه ابري بود و

بر باغِ احساساتِ ما باريد

باريد

باريد

...

تا شكوهِ شگفتِ شكوفه‏ي عشق

در خشكْ‏ْْنشينِ چشمه‏سارانِ چشم‏هاي هميشه‏مشكوكمان

تَر گشت.

و دريغا!

دريغا دريغ!

مهربانْ بهارا كه بهمن بود!

و گداي دل‏گرفته‏ي پاييز

از درِ سبز و بي‏چفت‏وبستِ احساسش

چه دستِ‏پُر

برگشت!

علي بداغي

بعضي‏ها

به هيچ كس تعلّق ندارند و

به همه

مِثلِ بهمن.

بعضي‏ها

به هيچ كس

تعلّقِ خاطر ندارند و

به همه

مثل بهمن.

بعضي‏ها

باز‏تابِ

بغض و

بي‏قراري‏هاي غريبِ يك قوم‏اند

خسته از غبارِ قرون

مثل بهمن.

بعضي‏ها

من و تو را

كه بر سفره‏ي حقيرِ روزمرِگي

وِلو شده‏ايم

ازجامي‏كَنند و

پَر مي‏دهند و

كجاها كه نمي‏بَرند!

مثل بهمن.

بعضي ها

چند صباحي

فقط چند صباحي

براي دلِ تنگِ ديگران و

جيبِ گشادِ خويش

مي‏خوانند و

نِمي‏مانند

مثل خيلي‏ها.

و بعضي‏ها

يك عمر

يك عمر آزگار

نجيبانه

براي دلِ پاكْ بي‏چِرامبتلاي خويش

مي‏خوانند و

مي‏مانند

مثل بهمن.

و سرانجام

اين كه

بعضي‏ها

همين حالا

درست همين حالا

جسمشان از اين پايين و

روحشان از آن بالا

قلندرانه

در ما درمي‏نگرند و

تسليت مي‏گويند

مثل بهمن

آ بهمن

آه! بهمن!

علي بداغي

وبلاگ رسمی شاعر خوش ذوق جناب علی بداغی
کلیک کنید (ديندامال)

[امیر عباس انصاری]

بي‌تاب‌ترين معنيِ باران بودي

همواره‏غريبِ ايندياران بودي

مخمل‏تر از آهنگِ صدايتكه شنيد؟

نجواگرِ بغضِ بي‏قرارانبودي

عليبداغي

خواندي و انگشت‏به‏دندان شديم

عاشقِ بابونه و باران شديم

دل‏خوشيِ ما به صداي تو بود

باز، يتيم و ول و ويلان شديم

علي بداغي

تارَكِ تاراز،تَرَك خورده بود

كبك به اشكَفت پناه‏برده‏بود

ابر، سراسيمه، فقط مي‏گريست

ايلِ بزرگي، به شبي، مُرده بود

علي بداغي

بغضِ غريبانه‏ي گل‏ها شكست

پشتِ سرِ فاجعه پل‏ها شكست

ابر از البرز به تاراز رفت

پشتِ همه ساز و دهل‏ها شكست

علي بداغي

امشب چه غريبِ كوچه‏ي من شده‏ام

تاريك‏ترين معنيِ روشن شده‏ام

بر خاك نشسته زيرِ باراني تند

دلْ‏تنگِ ترانه‏هاي بهمن شده‏ام

علي بداغي

تا مگر گُل بدهد بوته‏ي خار

پاره ابري شد و نگرفت قرار

پس، به سنگش ننويسيد، مگر:

”ايلِ بابونه و باران و بهار“

عليبداغي

خسته از اين دايره‏ي دلْ‏گسل

دخمه‏ي دنياي دروغ و دغل

خرد و خراب آمده‏ام روي خاك

تا بگشايي تو به رويم بغل

علي بداغي

تو از ايل و تبارِ آب بودي

زلالِ چشمه‏ي مهتاب بودي

چرا وقتي خدا هم گريه مي‏كرد

تو در قابِ غريبي خواب بودي

علي بداغي

آمد و پروانه زنو جان گرفت

كوچه‌ي گُل ها سروسامان گرفت

پنجره‌ي ابريِ دل را گشود

تا همه جا بوي بهاران گرفت

علي بداغي

ز چشمانِ بهرام و تارا ببار

بر آلامِ سكّينه مرهم گذار

بشو - گَر به ما رخصتي مهر،داد -

دلم را ز بهمن به اسفند،يار

علي بداغي

با وسوسه هاي اهرِمن دشمن شد

تا تَك اَبَر اَختري چنين روشن شد

در سايه‏ي آسمانيِ رستمِ عشق

بر رخشِ ترانه تاخت تا بهمن شد

علي بداغي

تا غولِ غريبِ قصّه‌ها بر در زد

هر گوشه‌ي شب ستاره‌اي بر سر زد

بهمن مَهِ مهرِ آذرْآبادْدلان

آدينه‌ي بارانيِ آبان پر زد

علي بداغي

- من از بيغوله مي آيم،و خسته - مُ زِ دارا بِه سا يَك دي نِشَسته

- من از اشك و نگاه هاي مچاله - مُ زِ مالا كِل و اَيلاقِ گالِه

- من از قلبِ غروبِ غربت و درد - مُ زِ هُمساگَري باوينه و بَرد

- من از آن سوي ديوارِ تنفر - مُ زِ بالِ اَو و بارونِ شُرشُر

- من از عقل و سلام از روي عادت - مُ زِ پُي ليوِه بيدِن تا قيامَت

- من از خاكسترِ احساس و،هِن هِن - مُ زِ انگِشتِ سُحْرِ سينه بَهمِن

- من از ... - بِلْ وا اَمون،دارِن زَنِن ساز اِبو هَم باز وُرْگَردي بِه تاراز

+ نوشته شده در دوشنبه هفتم آبان 1386ساعت 23:30 توسط بهداد بداغی


وبلاگ رسمی شاعر خوش ذوق جناب علی بداغی
کلیک کنید (ديندامال)