اشعار فرخ تمیمی

[افسون 13]

پله

هفته ها پیچیده در این راهرو
بانگ پای نازنینی دلربا
قلب خاموشم ، شده لبریز شوق
از صدای گرم آن مهر آشنا
چون گذارد پا به روی پله ها
با خود اندیشم به قلبم می نهد
او خیالست و خیال روی او
بر من دلداده مستی می دهد
شاهد شوریدگی های منست
پله ها ، این پله های بی زبان
سالها نقش است بر رخسارشان
جای پای آشنایی مهربان
تا صدایی می رسد گویم به خویش :
«می شناسم این صدای پای اوست»
چون فرو ریزد
دلم را بی گمان
«طرز ره پیمودن زیبای اوست»
بعد از آن چندان نمی پاید که او
می زند بر شیشه با انگشت ناز
نرم و لرزان پا گذارد در اتاق
پرده آویزان کند ، در را فراز
...............
ای دریغ آن روزگاران رفت و من
مانده ام در چاه تنهایی ، اسیر
هرگزم یاری نمی گوید که : مَرد
بس کن و دامان ماتم را ، مگیر
شب ، همه شب اشک چشمان نیاز
می چکد بر دامن اندیشه ام
غم مخور ، غم تا که شاید زودتر
بر کنم از مُلک هستی ریشه ام
گر چه هرشب زیر سقف راهرو
بانگ پایی می رود آسیمه سر
پله ها ، تپ تپ کنان با ناله ای
می دهد از رفت و آمد ها خبر
لیک می دانم که آن جانانه نیست
می شناسم کی صدای پای اوست
رفتن او پُر جلال است و غرور
این نه ره پیمودن زیبای اوست
بسته ی چنگال مرگ آمد اتاق
راهرو بی انتها ، تاریک و مات
پله ها ، یخ کرده با روی عبوس
مانده مأیوس از نوازشهای پات

[افسون 13]

پنجره

امشبم ای دختر شاعر پسند
رمز عشق و عاشقی آموختی
شمع عشقم را که در دل مُرده بود
با دم گرم فسون افروختی
روزگاری بود کز بیم فریب
دل نمی بستم به عشق دختران
خواهشم در سینه می جوشید و باز
می هراسیدم از این افسونگران
سالها رخسار یک بازیچه را
اندر آغوش زنان پرداختم
هر کجا سوداگری می یافتم
ساعتی با عشق او می ساختم
عشق بازاریم از شهر فریب
همسفر گردید و راه آورد بود
بستر زنهای هر جایی ، مرا
خوش پناهی از خیال درد بود
بسکه یاد بی نشان این و آن
در نهفت خاطرم آویخته ست
عشق پاک و شیوه ی دلدادگی
از دل کولی وشم بگریخته ست
امشب از نو عشق بی سامان من
دلبری دید و سر و سامان گرفت
دست تو ، زین ورطه بالایم کشید
سالهای هرزگی پایان گرفت
وه ! چه می سوزم از این عشق بزرگ
موی خود پیش آر تا بویم به راز
دست من بفشار در دست سپید
آتشم زن ، آتشی دارم نیاز!

[افسون 13]

گردن بند

نشستم سالها بر ساحل عشق درخشانت
و مروارید شعرم را
فرو آویختم بر گردن همرنگ مهتابت
ولی دیشب که بازوی کسی بر گردنت پیچید
ز هم بگسست گردن بند احساسم
و مروارید ها در کام موج حسرتم ، غلتید !

[افسون 13]

گل ناز

در شهر ، دلبری که بخندد به ناز نیست
عشقی که آتشم بزند بر نیاز نیست
برق صفا نمانده به چشمان دلبران
دیدار هست و دیده ی عاشق نواز نیست
ساقی مریز باده که می دانم این شراب
مرد افکن و تب آور و مینا گداز نیست
رازیست بر لبم که نخواهم سرودنش
مردیم از این که محرم دانای راز نیست
مردم اگر چه قصه ی ما ساز کرده اند
ما را زبان مردم افسانه ساز نیست
آن گل به طعنه گفت که در بزم درد ما
روی نگار و جام مِی و اشک ساز نیست
ای تازه گل ، مناز به گلزار حُسن خویش
ناز این همه به چهره ی گلهای ناز نیست
سوزم چو لاله در دل صحرای زندگی
نازم به بخت ژاله که عمرش دراز نیست

[افسون 13]

بید و باد

با دستها اشارت باد است و بیدها
وقتی که باد ، حادثه ی دشت تفته را
در گوش بید گفت
لرزید بید
فانوس مرده
بر خیمه های سوخته
باری
یاد آفرین سوگ شهید قبیله بود ....

[افسون 13]

شنل آفتاب

سر شانه های خسته و افسرده ام
گرمی گرفت از شنل زرد آفتاب
در صبح سرد دی ...

[افسون 13]

هدیه

به سر انگشت تو می اندیشم ، وقتی
باغها را به تماشای شکوه آتش ، می خواند
و سرانگشت تو ، ابهام اشارت را
می شکوفاند
آن دم که ، به سنگ
حشمت خواندن و گفتن می آموزد
چشم من می شنود
غنچه هایی که بر این پرده ، شکوفایی را ، می خواند
می توانی تو و من می دانم
با سرانگشت ظریف
آنچه در من جاری است :
- خون آهنگین را -
بنوازی با عشق
می توانی و من می دانم
می توانی که به من دوستی دستت را هدیه کنی

[افسون 13]

و این کلاف

پنج بوسه ، برای پنج سر انگشت تو
می میرم این درنگ را
از انگشتانت بوسه ی سرخ ، فرو می چکد
و تو ، چون موسی از دریا خواهی گذشت
تهی پای و برهنه بازو
تدبیر می جویم
و این کلاف
بر دیوار اتاقم
تندیسی از «مبادا» ست
تو را می جویم ، چونین معجزه ی دستانت
به بارگاهت که مرا بارده
که هیچ چیز ، چیزی به زیبایی تو نیست
و زیبایی تو ، هیچ چیز را نمی ماند
مرا بخوان
به تبرک معجزه ات ...