نحوه‌ شکل‌گیری لطیفه‌های «پـَـ نـَـ پـَـ»

[hossein]

نحوه‌ شکل‌گیری لطیفه‌های «پـَـ نـَـ پـَـ»

چندی است که لطیفه‌های موسوم به «پـَـ نـَـ پـَـ» در ایمیل‌هایی که دوستان برای یکدیگر می‌فرستند،
دست به دست می‌چرخد و هر بار،
دسته‌ای دیگر از این لطیفه‌ها از راه می‌رسد.
این نوع لطیفه آنقدر طرفدار پیدا کرده
که نه تنها در شبکه‌های اجتماعی
صاحب صفحه‌ ویژه و ده‌ها هزار طرفدار
شده، بلکه حتی سایتی نیز در این
زمینه راه‌اندازی شده است1.
لطیفه‌های «پـَـ نـَـ پـَـ» اغلب
در یک فضای گفت‌وگوی دو نفره اتفاق
می‌افتد؛ نفر اول سؤالی بدیهی را مطرح
می‌کند و نفر دوم، با قرار دادن عبارت «پـَـ نـَـ پـَـ»
در ابتدای جوابش، طوری پاسخ می‌دهد
که فضایی طنزگونه ایجاد می‌کند.
نگین حسینی، دانشجوی دکترای علوم
ارتباطات در شانزدهمین شماره ماهنامه
مدیریت ارتباطات، با استفاده از نظریه
و مفاهیم موجود در ارتباطات شفاهی،
به نحوه‌ شکل‌گیری لطیفه‌های «پـَـ نـَـ پـَـ» از دیدگاه ارتباطی پرداخته و در بخشی از این مقاله آورده است:
ریشه ساخت مفاهیم طنز یا جوک‌های
موسوم به «پـَـ نـَـ پـَـ» در فضای مجازی
(اعم از ایمیل‌ها و شبکه‌های اجتماعی) و
سازنده آنها چندان مشخص نیست. این رشته
دراز طنز، پس از جوک‌های موسوم به
«مملکته داریم؟» و «فک و فامیله داریم؟»
پدیدار شد. تفاوت عمده جوک‌های
«مملکته داریم؟» با «پـَـ نـَـ پـَـ» در این است
که اولی، به مصادیق «عینی» یا واقعی
رخدادها می‌پردازد که البته از نگاهی،
جنبه طنزگونه به خود می‌گیرند اما
گروه دوم، لطیفه‌ها یا جوک‌هایی
هستند که با هدف خنداندن مخاطب
«ساخته» می‌شوند و خصلت عینی
یا واقعی ندارند.
وی با ذکر مثال‌هایی از این لطیفه‌ها
تأکید می‌کند: یکی از مباحث ارتباطی
در حوزه ارتباطات شفاهی که بررسی
پدیده «پـَـ نـَـ پـَـ» را امکان‌پذیر می‌کند،
«مقصودهای ارتباطی» است. با استفاده
از این مبحث، می‌توان نحوه شکل‌گیری
و ساخت هر «پـَـ نـَـ پـَـ» را شناسایی کرد.
حسینی در ادامه مقاله‌اش به تشریح
مقصودهای ارتباطی از بیان این لطیفه‌ها
پرداخته و در بخش دیگری از آن آورده:
کسانی که به شیوه «پـَـ نـَـ پـَـ»
سؤال‌های روزمره را پاسخ می‌دهند،
ضمن خنداندن مخاطب، او را به‌طور
جدی به این فکر فرو می‌برند که به راستی
در ارتباطات شفاهی و حین گفت‌وگو،
چرا سؤالاتی از این دست میان افراد
رد و بدل می‌شود که پاسخ آنها چنان
مبرهن است که اصل پرسش را زیر
سؤال می‌برد و حتی آن را به
سُخره می‌گیرد؟ آیا چنین پرسش‌هایی
در متن مکالمات و ارتباط شفاهی
انسان‌ها، زیادی و بی‌فایده به نظر
نمی‌رسند؟ به‌راستی ضرورت طرح
سؤالاتی که پاسخ معلوم و
مشخصی دارند، چیست؟