خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

با حرف ت ادامه می دم ...

ترسم این قوم که بر درد کشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

ب

به جز تو کس نشناسم به جز تو کس نپرستم
کجا که با تو نبودم کجا که بی تو نشستم

ج

جرمی ندارم بیش از این کز جان وفادارم ترا
ور قصد آزارم کنی هرگز نیازارم ترا
زین جور بر جانم کنون،دست از جفا شستی به خون
جانا چه خواهد شد فزون، آخر ز آزارم ترا

ای غمت برده شادمانی من
بی تو تلخ است زندگانی من

پ

پرتو عمر چراغی ست که در بزم وجود
به نسیم مژه بر هم زدنی ،خاموش است

د