سبت سلمی بصدغیها فؤادی

و روحی کل یوم لی ینادی


م

من کیستم ز عیش جهان دور بوده ای
هر لحظه بر غمی غم دیگر فزوده ای

ن

بی همگان بسر شود بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمیشود

ث

ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته
بگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی

گ

مرا باید که جان و تن نماند
و گر هر دو بماند من نماند

ف

جز من ، میان این گل و باران کسی نبود
کو موزه ای بپا و کلاهی بسر نداشت
آخر ،تفاوت من و طفلان شهر چیست
آیین کودکی ، ره و رسم دگر نداشت

ر

روان بزرگان خود شاد کن

ز پرویز و از باربد یاد کن

مغنی از آن پرده نقشی بیار

ببین تا چه گفت از برون پرده دار

چ