پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد

گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

گ

گفتم مگر به ناله من رحمت آورد
نشینید ناله های مرا یا شنید و رفت

ک

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

ورنه هیچ از دل بیرحم تو تقصیر نبود

ن

نیست در صومعه سودی به خرابات گرای
قلب خود نقد کن از صحبت صاحب چاهی

مغنی بزن چنگ در ارغنون

ببر از دلم فکر دنیای دون

مگر خاطرم یابد آسایشی

چو نبود زغم با وی آلایشی

خ

خط غبار هر دو جهان را زلوح جان
شستم و عکس روی تو نقش ضمیر شد

ف

زآستان تو آموخت در طریقت مهر

سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه