عاشقی را شرط تنها ناله و فریاد نیست
هر که از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست

ج

جرعه جام برین جهان افشانم

غلغل چنگ درین گنبد مینا فکنم

ف

فطرت آشفت که از خاک جهان مجبور
خودگری خور شکنی خود نگری پیدا شد

ط

طفــل فـقیــر را هـــوس و آرزو خطــا ست
شاخی که از تگرگ نگون گشت برنداشت

گ

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود را بگویدت که چون باید رفت

ب

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست
خونی که می خوری به دل روزگار کن

د

حاکم شرعی که بهر رشوه فتوا می دهد
کی دهد عرض فقیران را جــواب ای رنجبر

ن