ندارد چون دل خود رای من تاب نظر چندان
چه بر شمشیر مردم کش نگاهی می زند خود را

ج

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا بجز این در حواله گاهی نیست

خ

خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

ف

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
وآنچه گویند روانیست نگوییم رواست

و

وصل تو کجا و من مهجور کجا
دردانه کجا حوصله ی مور کجا

ب

گر دامن دل رنگ نبود از اثر خون
معلوم نمی شد دل ما قاتل ما بود

ل

سبک باران به شور آیند از هر حرف بی مغزی
به فریاد آورد اندک نسیمی هر نیستان را

د