در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم
کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما


ن

نشان ز عالم آوارگی نبود هنوز
که ساخت عشق تو آواره ی جهان ما را

خ

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

ه

هزار سلسله مو در پیت به خاک افتد
چو بر قفا فکنی موی عنبر آسا را

ک

کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصل بصر دارد

گ

گوش اگر گوش و ناله اگر ناله ماست
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است

ز

ز باده هیچت اگر نیست این نه بس که تو را
دمی ز وسوسه عقل بی‌خبر دارد


ف

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
آنچه گویند روا نیست نگوییم رواست

ل

لب لعلت گزیدنم هوس است
خون او را مکیدنم هوس است

ز

زهر است عطای خلق هر چند که دوا باشد
حاجت ز که می خواهی جایی که خدا باشد

م