مکش به خون پر وبالم که من هر آنچه پریدم
به غیر گوشه ی بامت نشینی نگزیدم

ژ

ژاله بر لاله فرود آمده هنگام سحر
راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

سعدی

ظ

ظاهر که به دست ماست شستیم تمام
باطن که به دست توست آنرا تو بشوی

ض

ای آرزوی اولین گام رسیدن
بر جاده های بی سرانجام رسیدن
کار جهان جز بر مدار آرزو نیست
با این همه دل های ناکام رسیدن

ب

پرتو عمر چراغی ست که در بزم وجود
به نسیم مژه بر هم زدنی ، خاموش است

چ

جانا زکه آموختی این عشوه گری را
عشاق کشی خانه کنی پرده دری را

با "الف" ادامه میدم دوست عزیز

ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب
تافته‌ام از غمت ، روی ز من بر متاب
زنده به بوی توأم ، بوی ز من وامگیر
تشنهٔ روی توأم ، باز مدار از من آب

ر