روم آخر به دامانی زنم دست
که تا از وی رسد کارم به سامان

و

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد
آری دهد ویک به خون جگر دهد
ما عمر خویش به صبوری گذاشتیم
عمر دگر بباید تا صبر بر دهد

ش

شب زفاف کم از تخت پادشاهی نیست
بــه شرط آن که پسر را پــدر کند دامــاد

م

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چونان خویشتن دارم

ت

تا توانی دلی به دست آور
دل شکستن هنر نمی باشد

ک

کسی را مرد عاقل دوست خواند
که او در نیک و بد با دوست ماند

ق

فرق است میان آنکه یارش بر در
تا آنکه دو چشم انتظارش بر در

ت

تا بداند که جفا در خور طاقت باید
یک نفس آینه خواهم که بدو ناز کند

ی