ثنا گوی تو باشد هر گیاهی
اگر سرچشمه ی زاینده باشی

ی

یاد باد آن که چو می شد سرت از باده گران
دوش منت کش آن بار گران بود مرا

غ

غارتگر خانه ی گدا مهمان است
در خانه ی مور شبنمی طوفان است

ن

نمودی یک وفا دادیم پیشت داد جانبازی
بی او امتحانی نیز در بیداد کن ما را

خ

خدا را گر که می جویی دل غمدیده شادان کن
که حق در عرش دلهای پریشان میشود پیدا

ف

فغان کاین لولیان شوخ شهر اشوب شیرین کار
چنان برددند صبر از دل که ترکان خان یغما را

د

درد بی عشقی ز جانم برد طاقت ور نه من
داشتــــم آرام تــــــا آرام جــانی داشتــــم

ز

زدانش به اندر جهان هیچ نیست
تن مرده و جان نادان یکیست

ذ

ذکر توبه مکن ای شیخ که با باده فروش
کرده ام عهد که دیگر نکنم توبه زمی

ش

شهریارا گر آییین محبت باشد
جاودان زی که چه دنیای بهشت آیینی

گ