تــو که سود و زیـــان خـــود ندانی
به یاران کی رسی هیهات هیهات

ق

قصر فردوس به پاداش عمل می بخشند
ما که رندیم و گدا دیر مان ما را بس

چ

چراغ آسمان خاموش و راه خانه ناپیدا
مگر ساقی برد ما را بسوی خانه باز امشب

ف

فلک جلوه کنان بنگرد سمند تو را
کمینه پایگهش اوج کهکشان گیرد

ل

لباس فقر به زاری نصیب هر کس نیست
خوشا تنی کــه بــرآن نقش بــوریــا افتــد

غ

غمگین مکن اگر نکنی شاد خاطری
گر مرهم دل نشوی نیشتر مباش

و

وفای شمع را نازم که بعد از سوختن هردم
به سر خاکستری در ماتم پروانه می ریزد

ص

خرمن مــرجان و مینـــا هــر کجا چشم افکنی
بر شکفته است از چمن یا بر دمیدست از چنار

ه