طاعت ان نیست که بر خاک نهی پیشانی
صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست

ت

طاقتی کو که بر منزل جانان برسم
ناتوان بودم و خود کی به سلیمان برسم

ژ

ژاله بر لاله فرود آمده هنگام سحر
راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

س

سررشته جان به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد


ک

کاشکی مست شبی در بر من بی خبر افتی
تا به کام دل آشفته سرا پات ببوسم

ن

نعره زد عشق که خونین جگری پیدا شد
حسن لرزید که صاحب نظری پیدا شد

ع

عید است و آخر گل و یاران در انتظار
ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار

غ

غلام همت آنم گه زیر چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

ح

حدیث عشق نداند کسی که همه عمر
به سر نکوفته باشد در سرایی را

ز

زین خوش رقم که بر گل رخسار می‌کشی
خط بر صحیفه گل و گلزار می‌کشی

ا