جایی که یار ما به شکر خنده دم زند
ای پسته کیستی تو خدا را به خود مخند

خ

خرقه از پیر فلک دارم و کشکول از ماه
تا به دریوزه شبی پرسه به کویی بزنیم

ک

که دارد این چنین ذوقی که ما راست
که ذوق ما همه عالم بیاراست

ی

ياد وصال او دل ما شاد مي‌كند عمر گذشته را همه‌كس ياد مي‌كند[:65:د

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را
چندان امان نداد که شب را سحر کند

ث

تو کجایی تا شوم من چاکرت
چارقت دوزم کنم شانه سرت

ی

باید با چه حرف بگم
با اجازه با الف میگم

ای درد و توام درمان در بستر ناکامی
وی یاد توام مونس در گوشه ی تنهایی

ک