قاریان آیات خوان در حسرت حلوا و نان
مرده خواران را دعای مستجابی تیست نیست

غ

غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم
به شهر خود روم و شهریار خود باشم

گ

گــــر چه یک جـــو به دل سنگ تـــو تاثیر نکـــرد
سوخت صد خرمن ازین شعله که آهم بر داشت

و

وقت را غنیمت دان آن قدر که بتوانی
حاصل از حیات این جان این دم است تا دانی

ب

بعد از این هم آشیانت هر کس است
باش با او یــــاد تـــو مــا را بس است

ی

شعله خورشید تابش در جهان انداخته
مصرعی از مطلع من بر زبان انداخته

ک

کمتر از ذره نه ای پست مشو ، مهر بورز
تا به خلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

ت

تو شدی همسر اغیار و من از یار و دیار
گشتم آواره و ترک سر و همسر کردم

ق

قناعت کن اگر در آرزوی گنج قارونی
گدای خویش باش ار طلب ملک سلیمانی

ث