کار پاکان را قیاس از خود مگیر
گر چه ماند در نبشتن شیر شیر

چ

چنان به دام تو الفت کرفت مرغ دلم
که یاد می نکند عهد آشیان ای دوست

ت

ضایع و خار مکن مرا نزد دشمن و دوست
گل هر جا که باشد خار هم نزد اوست

ژ

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

ج

چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
که حال ما نه چنین بودی ار چنان بودی


ق

قتل خود را به دم تیغ محبت دبدم
گو عدو کور شو از حسرت بینایی ما

د

در این بهار تازه که گل ها شکفته اند
لبخند عشق زن که شکوفا ببینمت

ی