روم آخــر به دامانی زنــم دست
که تا از وی رسد کارم به سامان

ی

وجهی که بدان وجه توان زیست ندارم
جز روی تو آن نیز ز ما باز گرفتی

ی

یک مشت بغض یخ بسته تفسیر می کند
اندوه و درد غربت بی همزبانیم

ف

فکر دیگر به جز از گریه نکردم در عشق
گریـــه سودی ندید فکر دگر بایــد کــرد

ق

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

ح

حکایت غم عشق از درون عاشق صادق
بپرس اگر چه ز مجروح نشنوند شهادت

ن

نشان ز عالم اوارگی نبود هنوز
که ساخت عشق تو اواره ی جهان ما را

ب

با دل سوخته ام کرد چنان داغ بهار
که دم سرد خزان با گل و شمشاد نکرد

ز

زندگی جز نفسی نیست غنیمت شمرش
نیست امید که همواره نفس بر گردد

پ