فتنه میبارد ازین سقف مقرنس برخیز

تا بمیخانه پناه از همه آفات بریم

پ

پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد
گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

و

وانگهم در داد جامی کز فروغش بر فلک

زهره در رقص آمد و بر بط زنان میگفت نوش

ش

سبوکشان همه در بندگیش بسته کمر
ولی ز ترک کله چتر بر سحاب زده


ه

هر آنگه که موی سیه شد سپید
به بودن نماند فراوان امید

ف

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

ق

قدر و بهای مرد نه از جسم فربه است
بل قدر مردم از سخن و عم پر بهاست

ب

آن دل که به یاد تو نباشد دل نیست
قلبی که به عشقت نطپد جز گل نیست

خ