راهی بــزن که آهی بـر ساز آن تــوان زد
شعری بخوان که با آن رطل گران توان زد

ن

قبله ام روی بتان است و وطن کوی مغان
عجب از معتکف گوشه ی ابرویی نیست

ف

فاش میگویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم

ی

یاران همنشین همه از هم جدا شدند
ماییــم و آستانــه ی دولت پنـــاه تـــو

و

وصل خورشید به شب پره اغمی نرسد
که در آن آینه صاحب نظران حیرانند

ک

کس نداند که چه دیدم من از آن گردش چشم
مگر آن صعوه که در صید گه شاهین بود

ز

دلی کز معرفت نور و صفا دید
به هر چیزی که دید اول خدا دید

ش