فکر فردای خود امروز ،کن ای مرد خدا
که کسی یاری تو، غیر تو فردا نکند

ث

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی شنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

گ

گرفتم زتو ناتوانتر کسی
تواناتر از تو هم آخر کسی

خ

خدا آن ملتی را سروری داد
که تقدیرش بدست خویش بنوشت

ق

قامت سرو تو ترسم که کند فتنه به پای
ای قیامت چه بلایی تو که بر پا شده ای

ض

ضیافتی که در آنجا توانگران باشند
شکنجه ای است ، فقیران بی بضاعت را

س

ساقیا می ده که در میخانه دلدادگی
بود پر خون جگر هر جا سبویی یافتم

ب