شمع و گل و پروانه و بلبل همه جمعند
ای دوست بیا رحم به تنهایی ما کن

ی

یارب مگیرش ارچه دل چون کبوترم

افکند و کشت و حرمت صید حرم نداشت

ف

فلکم از تو جدا کرد و گمان می کردم
که به شمشیر مرا از تو جدا نتوان کرد

ق

قلب بیحاصل ما را بزن اکسیر مراد

یعنی از خاک در دوست نشانی بمن آر

ر

روزم چو شام تیره و شامم همه بلاست
آن وضع روز روشن و این شام تار ماست

چ

چرا چون لاله خونین دل نباشم

که با ما نرگس او سرگران کرد

د

دلم از دست غمش سخت به فریاد آمد
وان جفا جوی مرا گوش به فریاد نکرد

ذ

ذره خاکم و در کوی توام جای خوشست

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

م