قوت بازوی پرهیز بخوبان مفروش

که در این خیل حصاری بسواری گیرند

ش

قدر چو تویی زمین چه داند
کان قدر به آسمان دریغ است

ض

ضرب دشمن اگرچه با ضرر است
زدن دوست جانگداز تر است

س

خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

و

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید

مطرب بزن نوائی ساقی بده شرابی

ش

شد به گمان دیدنی، عمر تمام و ، من همان
چشم به ره نشانده‌ام جان امیدوار را

ل

لاله ای با نرگس پژمرده گفت

بین که ما رخساره چون بر افروختیم

ن

نه ز هجران تو غمگین نه ز وصلت شادم
که بد و نیک جهان گذران می گذرد

غ

غلام همت آن رند عافیت سوزم

که در گدا صفتی کیمیاگری داند

ک