چه گویم کز فراقت چونم ای دوست
جگر پر درد و دل پر خونم ای دوست

ط

طمع خام بین که قصه فاش

از رقیبان نهفتنم هوس است

ف

فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم

ح

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریــاب ضعیفـــان را در وقت توانـــایی

ف

فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق

ببست گردن صبرم به ریسمان فراق

ر

روی پاکیزه چه ارزد دل پاکیزه بیار
که مه چارده را دیدم،هر جایی بود

ن

گرچه راهیست پراز بیم زما تا بر دوست

رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

ی

یغمای نگاه بین که آن دلبر شوخ
چیزی نگذاشت دیگر از بهر شیوخ

ه