هزار سلسله مو در پیت به خاک افتد
چو برقفا فکنی موی عنبر آسا را

ص

صفای سایــه گل بی تــو آرزو نکنم
به دل غبار ملالی که داشتم بر دارم

ض

ضمیر دل نگاشایم به کس مرا آن به

که روزگار غیور است و ناگهان گیرد


ی

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین منست

پ

پروانــه بــه یک سوختن آزاد شـد از شمع
بیچاره دل ماست که در سوز و گداز است

ث

ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

ز

جنگ هفتادو دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

ل

خیری کن ای فلان و غنیمت شمار عمر
زان پیشتر که بانگ برآید فلان نمامند
سعدی

ل