فریاد که از هجر تو جانم به لب آمد
هیهات که دور از تو همه ساله چنینم

ن

نصیحت گوی رندان را که با حکم قضا جنگست

دلش بس تنگ میبینم مگر ساغر نمیگیرد

ش

شـرح اســرار خرابــات نـدانـد هـم کس
هم مگر پیر مغان حل کند این مسئله را

گ

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست

ورنه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

ر

روز دیوان قیامت که منازل بخشند
عرصات سر کوی تو بود منزل من

ب

سرم خوشست ببانگ بلند می گویم

که من نسیم حیات از پیاله میجویم

ج

مکافات ار نخواهی بر نیفکن خانمان از کس
که دارد دوست هر مرغ ضعیفی لانه خود را