چو پرده دار بشمشیر میزند همه را

کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

ح

رنج ما را که توان برد بیک گوشه چشم

شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی

ن

میل رفتن مکن ای دوست دمی با ما باش
بر لب جوی طرب جوی و به کف ساغر گیر

ش

شد آنکه اهل نظر بر کناره می رفتند

هزار گونه سخن در دهان و لب خاموش

خ

قدر مجموعه ی گل مرغ سحر داند و بس
که نه هر کو ورقی خواند معانی دانست

ک

شوق می از بهار گل‌اندام تازه شد
پیوند بوسه‌ها به لب جام تازه شد

و