جان بیمار مرا نیست ز روی تو سئوال

ایخوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

س

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت

تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

ی

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

ک

ریای زاهد سالوس جان من فرسود

قدح بیار و بنه مرهمی تو بر دل ریش

ه