زمانه از ورق گل مثال روى تو بست
ولى ز شرم تو در غنچه كرد پنهانش

ش

شرمش از روی تو باید آفتاب

کاندرآید بامداد از روزنت

ژ

ژاله بر لاله فرود آمده هنگام سحر

راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

ب

نظر پاک تواند رخ جانان دیدن

که در آیینه نظر جز بصفا نتوان کرد

ی

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود


من دیوانه چو زلف تو رها می‌کردم

هیچ لایقترم از حلقه زنجیر نبود


ف

یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

که در او آه مرا قوت تاثیر نبود

سر ز حسرت به در میکده‌ها برکردم

چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود

ل