استدلال منطقی

همه دانشمندان میمیرند و به بهشت میروند. آنها تصمیم میگیرند که قایم باشک بازی کنند. از بخت بد اینشتین اولین کسی است که باید چشم بگذارد. او باید تا 100 بشمرد و سپس شروع به گشتن کند. همه شروع به قایم شدن میکنند به جز نیوتن .

http://pr.sv.net/aw/2006/August2006/...mages/c003.gif

نیوتن فقط یک مربع یک متری روی زمین می کشد و داخل آن روبروی اینشتین می ایستد. اینشتین میشمرد :
1 – 2 – 3 - ............ . 97 – 98 – 99- 100
او چشمانش را باز می کند و میبیند که نیوتن روبروی او ایستاده است.
اینشتین بلا فاصله میگوید: " سوک سوک نیوتن".
نیوتن انکار میکند و می گوید نیوتن سوک سوک نشده است.
او ادعا میکند که نیوتن نیست . تمام دانشمندان بیرون میآیند تا ببینند چگونهاو ثابت میکند که نیوتن نیست.
نیوتن میگوید:
" من در یک مربع یه مساحت یک متر مربع ایستادهام... این باعث میشود که من بشوم نیوتن بر متر مربع... چون یک نیوتن بر متر مربع معادل یک پاسکال است ،پسمن پاسکال هستم ، پس"سوک سوک پاسکال

دان هرالد (Don Herold) کاریکاتوریست و طنزنویس آمریکایى در سال 1889 در ایندیانا متولد شد و در سال 1966 از جهان رفت. دان هرالد داراى تالیفات زیادى است اما قطعه کوتاهش «اگر عمر دوباره داشتم...» او را در جهان معروف کرد. بخوانید:

"البته آب ریخته را نتوان به کوزه باز گرداند، اما قانونى هم تدوین نشده که فکرش را منع کرده باشد.

اگر عمر دوباره داشتم مى کوشیدم اشتباهات بیشترى مرتکب شوم. همه چیز را آسان مى گرفتم. از آنچه در عمر اولم بودم ابله تر مى شدم. فقط شمارى اندک از رویدادهاى جهان را جدى مى گرفتم. اهمیت کمترى به بهداشت مى دادم. به مسافرت بیشتر مى رفتم. از کوههاى بیشترى بالا مى رفتم و در رودخانه هاى بیشترى شنا مى کردم. بستنى بیشتر مى خوردم و اسفناج کمتر. مشکلات واقعى بیشترى مى داشتم و مشکلات واهى کمترى. آخر، ببینید، من از آن آدمهایى بوده ام که بسیار مُحتاطانه و خیلى عاقلانه زندگى کرده ام، ساعت به ساعت، روز به روز. اوه، البته منهم لحظاتِ سرخوشى داشته ام. اما اگر عمر دوباره داشتم از این لحظاتِ خوشى بیشتر مى داشتم. من هرگز جایى بدون یک دَماسنج، یک شیشه داروى قرقره، یک پالتوى بارانى و یک چتر نجات نمى روم. اگر عمر دوباره داشتم، سبک تر سفر مى کردم.

http://www.jardinoise.com/juillet/nenuphar.jpg

اگر عمر دوباره داشتم، وقتِ بهار زودتر پا برهنه راه مى رفتم و وقتِ خزان دیرتر به این لذت خاتمه مى دادم. از مدرسه بیشتر جیم مى شدم. گلوله هاى کاغذى بیشترى به معلم هایم پرتاب مى کردم. سگ هاى بیشترى به خانه مى آوردم. دیرتر به رختخواب مى رفتم و مى خوابیدم. بیشتر عاشق مى شدم. به ماهیگیرى بیشتر مى رفتم. پایکوبى و دست افشانى بیشتر مى کردم. سوار چرخ و فلک بیشتر مى شدم. به سیرک بیشتر مى رفتم.

در روزگارى که تقریباً همگان وقت و عمرشان را وقفِ بررسى وخامت اوضاع مى کنند، من بر پا مى شدم و به ستایش سهل و آسان تر گرفتن اوضاع مى پرداختم. زیرا من با ویل دورانت موافقم که مى گوید: "شادى از خرد عاقل تر است".

اگر عمر دوباره داشتم، گْلِ مینا از چمنزارها بیشتر مى چیدم.

رامش
پادشاهی جایزهء بزرگی برای هنرمندی گذاشت که بتواند به بهترین شکل ،
آرامش را تصویر کند. نقاشان بسیاری آثار خود را به قصر فرستادند.
آن تابلو ها ، تصاویری بودند از جنگل به هنگام غروب ، رودهای آرام ،
کودکانی که در خاک می دویدند ، رنگین کمان در آسمان ، و قطرات شبنم بر
گلبرگ گل سرخ.
پادشاه تمام تابلو ها را بررسی کرد ، اما سرانجام فقط دو اثر را انتخاب
کرد.
اولی ، تصویر دریاچهء آرامی بود که کوههای عظیم و آسمان آبی را در خود
منعکس کرده بود. در جای جایش می شد ابرهای کوچک و سفید را دید ، و اگر
دقیق نگاه می کردند ، در گوشه ء چپ دریاچه ، خانه ء کوچکی قرار داشت
، پنجره اش باز بود ، دود از دودکش آن بر می خواست ، که نشان می داد
شام گرم و نرمی آماده است,

تصویر دوم هم کوهها را نمایش می داد . اما کوهها ناهموار بود ، قله ها
تیز و دندانه ای بود. آسمان بالای کوهها بطور بیرحمانه ای تاریک بود ، و
ابرها آبستن آذرخش ، تگرگ و باران سیل آسا بود.
این تابلو هیچ با تابلو های دیگری که برای مسابقه فرستاده بودند ،
هماهنگی نداشت. اما وقتی آدم با دقت به تابلو نگاه می کرد ، در بریدگی
صخره ای شوم ، جوجهء پرنده ای را می دید . آنجا ، در میان غرش وحشیانه ء
طوفان ، جوجه ء گنجشکی ، آرام نشسته بود.
پادشاه درباریان را جمع کرد و اعلام کرد که برنده ء جایزه ء بهترین تصویر
آرامش ، تابلو دوم است.بعد توضیح داد :
" آرامش آن چیزی نیست که در مکانی بی سر و صدا ، بی مشکل ، بی کار سخت
یافت می شود ، چیزی است که می گذارد در میان شرایط سخت ، آرامش در
قلب ما حفظ شود.این تنها معنای حقیقی آرامش است

یه رفتار خر مآبانه

روزی روزگاری به خری افتاد توی یه چاه و شروع کرد به عرعر کردن که منو در بیارین ..یالا
کشاورزی که صاحب این خر عرعرو بود.. خیلی سعی کرد که یه کاری بکنه ..ولی نشد که نشد .
!!!!خره رفته بود ته چاه و در نمی یومد ..عرعرش هم قطع نمیشد .......خر بی ادب نفهم
آقا کشاورزه با خودش فکر کرد که خوب ..این چاهه رو خیلی وقته که میخوام پٌٍرش کنم ..خره هم که پیره و ارزش این که بخوام..بیارم بیرون و دوا درمونش کنم نداره پس بیخیال خر...

http://www.butterflywebgraphics.com/graphics/don8t.jpg

کشاورزه از همه همسایه هاش خواست که بیان و بهش کمک کنن ..اونام هر کدوم یه بیل آوردن و شروع کردن خاک ریختن تو چاه...خره که فهمیده بود چه بلایی داره به سرش میاد.شروع کردعرعرهای جانسوز سر دادن..از همون هایی که دل هر خری کباب میشد از شنیدنش پس از یه مدت کوتاهی یهو ساکت شد جوری که همه تعجب کردند..
ولی بازم چند تا بیل دیگه خاک ریختن و دیدن نخیر صدا از دیوار در میاد ولی از آقا(یا خانوم) خره نه...
کشاورزه یه نیگاهی تو چاه کرد ببینه چی شده که هیچ خبری از عر عره خره نیست که دید ..عجب خر پر آی _کیویی بوده ..این خره و تا حالا استعدادش کشف نشده بوده..هر بیل خاکی که تو چاه ریخته میشده ..می ریخته پشت کمر خره ..اونم خودشو می تکونده و میرفته روش می ایستاده..مث پله...
هر چی کشاورز و همسایه هاش..خا ک می ریختن تو چاه ..خره خودشو تکون میداده و می رفته روشون می ایستاده....و هی یه پله بالا میومده تا این که رسید به سر گاه و یه جفتکی زد و خندون شروع کرد یورتمه رفتن...به این میگن خر

http://www.butterflywebgraphics.com/graphics/don4t.jpg

این هم از نتیجه اخلاقی داستان

زندگی هر روز ممکنه خیلی مشکلات برای شما به همراه داشته باشه مث همون بیل های خاک ..مصائب از همه طرف رو سرتون هوار بشه ..ولی این که بتونین پیروز از تو چاه مشکلات در بیاین که مشکلات رئ سعی کنین از رو دوشتون بر دارین و یه قدم و پله بیاین بالاتر.
ما میتونیم از عمیق ترین چاه های زندگی هم به سلامت خارج بشیم به شرطی که از هر مشکلی یه تجربه و نردبون بسازیم برای پیشرفت و شکوفایی..
هر کدوم از مسائل زندگی میتونه به مثابه یه پله و وسیله ای برای رسیدن به هدف نهایی ما باشه..فقط نا امید نشو و از تلاش دست بر ندار ..خودتو بتکون و یه پله برو بالاتر

تبسمی هر چند کوتاه ...

http://tandis-eshgh.persiangig.com/image/23t2lwo.gif

می نویسم از خود تا نگویند از خود هیچ نگفت....
می گویم از غم هایم تا نگویند در دلش جز شادی مهمانی نبود...
غم نداشتنت چون تیک تاک ساعت در هر لحظه از شبانه روز در باورم تکرار می شود و غم نبودنت همچون بارانی دل غم گرفته ام را می شوید ...
چه کسی غم دلم را خواهد فهمید در زمانه ای که فریاد دلم را با خنده ای به دیگران نشان می دهم...
چه کسی مرا خواهد خواند در روزگاری که خود برای دلتنگی هایم مرهمی نمی یابم...
چه باید گفت در دینای که بر روی لبها خنده گمرنگ شده و کمتر کسی خنده را به یاد دارد ، در سرزمینی که دلها پر از نگفته هاس ؛ تبسمی هر چند کوتاه و گذرا بر لب می آورم که برای لحظاتی غم را زیادشان برم و غم خود را گمرنگ نمایم...

دانشمند و پادشاه

يكي بود، يكي نبود. غير از خدا هيچ كس نبود. در زمان‌هاي قديم دو برادر زندگي مي‌كردند كه هر دو بيكار بودند و خيلي وقت بود كه دنبال كار مي‌گشتند تا اين‌كه از همه‌جا نااميد شدند. يك روز بر سكّويي وسط بازار نشسته بودند كه ناگهان يك فرشته ظاهر شد و گفت: «براي شما خبر خوبي دارم. خداوند وقتي ديد كه شما واقعاً اهل كار هستيد و با جديّت دنبال كار مي‌گرديد، دلش به حالتان سوخت و دو كار خوب برايتان در نظر گرفت. اكنون برخيزيد و بيرون شهر برويد. يك قصر و يك كتابخانه‌ي بزرگ در انتظار شماست. هر كسي كه قصر را انتخاب كند، پادشاه مي‌شود و هر كسي كه كتابخانه را انتخاب كند، عالم مي‌شود. در ضمن انتخاب با برادر بزرگ‌تر است.»آن‌ها به بيرون شهر رفتند. برادر كوچك‌تر منتظر انتخاب برادر بزرگ‌تر شد. بعد از چند ساعت فكر كردن، برادر بزرگ‌تر برخاست و به سمت كتابخانه رفت. برادر كوچك‌تر كه تعجّب كرده بود، خيلي خوشحال شد و زود به قصر رفت. بعد از چند سال برادر كوچك‌تر باشكوه‌ترين پادشاه زمان خودش شده بود و برادر بزرگ‌تر هم تواناترين دانشمند عصر خودش بود.
مردم به هر دوي آن‌ها احترام مي‌گذاشتند، امّا پادشاه كه دوست داشت، فقط او مورد توجّه باشد، دانشمند را به زندان انداخت و تمام كتاب‌هايش را سوزاند. بعد از آن اوضاع مملكت خيلي به هم ريخت. حساب‌ها به راحتي جا‌به‌جا مي‌شد و پول‌هاي زيادي ناپديد مي‌گشت، امراض مختلفي در شهر شيوع يافت، تعداد بيماران بسيار زياد شد و خيلي اتفاقات ناگوار ديگر به وقوع پيوست؛ ولي پادشاه حاضر نبود از دانشمند استفاده كند، در حالي‌كه تنها او مي‌توانست اوضاع را درست كند. تا اين‌كه خود پادشاه بيمار شد و خيلي هم حالش بد شد و چاره‌اي نماند جز اين‌كه از دانشمند درخواست كمك كند، امّا دانشمند گفت: «به اين شرط تو را مداوا مي‌كنم كه از پادشاهي صرف‌نظر كني و مرا به‌عنوان پادشاه به همه معرفي كني.»
پادشاه هم ناچار، سند پادشاهي را به دانشمند واگذار كرد و دانشمند نيز او را مداوا كرد. برادر كوچك‌تر يا همان پادشاه سابق، بعد از بهبود بيماري‌اش، به سراغ برادر بزرگ‌تر رفت و گفت: «سؤال مهمي دارم. چرا سال‌ها پيش پادشاهي را انتخاب نكردي؟»
دانشمند پاسخ داد: «موقعي كه بيكار بوديم و به دنبال كار مي‌گشتيم و كاري نمي‌يافتيم، متوجّه شدم چون كه كاري بلد نيستيم، به ما كار نمي‌دهند و زماني كه فرشته‌ي مهربان آن خبر خوب را آورد، با خود فكر كردم و ديدم چيزي از حاكم بودن نمي‌دانم. پس تصميم گرفتم، كتابخانه را انتخاب كنم و مدّتي را به آموختن بپردازم و مطمئن بودم اگر كاري را خوب ياد بگيرم، حتماً به آن مي‌رسم و همين‌طور هم شد.»