|
خویش را باور کن
خویش را باور کن.... هیچکس جز تو نخواهد روئید شعله روشن این باغ تو باید باشی هیچ کس چون تو نخواهد تابید سرو آزاده این باغ تو باید باشی رعد این صحنه تو باید باشی هیچ کس چون تو نخواهد غرید چشمه جاری این دشت تو باید باشی هیچ کس چون تو نخواهد جوشید نازنین! سرنگون کردن غم، حرکت آسانی نیست. لیک آسانتر از آن است که می پنداری. ریشه ها می گویند: "ما تواناتر از آنیم که می پنداری" باز کن پنجره را، صبح آمده است.در این خانه رخوت بگشای. باز هم منتظری؟ هیچ کس جز تو نخواهد آمد هیچ بذری، بی تو روی این خاک نخواهد پاشید. از دل خاک نخواهد روئید خوشه ای نیز نخواهد برخاست خرمنی گرد نخواهد گردید اسب اندیشه خود را زین کن تک سوار سحر جاده تو باید باشی و خدا می داند و خدا می خواهد که تو "خودآ" یی باشی بر پهنه خاک "کودکان فردا، خرمن کشت امروز تو را می جویند" خواب و خاموشی امروز تو را در حضور تاریخ، در نگاه فردا هیچ کس بر تو نخواهد بخشید باز هم منتظری؟ برخیز که صبح است بهار آمده است. "تو بهاری ، آری ! خویش را باور کن{پپوله}:53::) {پپوله}{پپوله}{پپوله} .. .. مجتبی کاشانی |
در مجالي که برايم باقي ست
در مجالي که برايم باقي ست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که در آن همواره اول صبح به زباني ساده مهر تدريس کنند و بگويند خدا خالق زيبايي و سراينده ي عشق آفريننده ی ماست مهرباني ست که ما را به نکويي دانايي زيبايي و به خود مي خواند جنتي دارد نزديک ، زيبا و بزرگ دوزخي دارد – به گمانم - کوچک و بعيد در پي سودايي ست که ببخشد ما را و بفهماندمان ترس ما بيرون از دايره ی رحمت اوست در مجالي که برايم باقي ست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم http://p30city.net/gallery/thumb-08B9_4D3F06E9.jpg که خرد را با عشق علم را با احساس و رياضي را با شعر دين را با عرفان همه را با تشويق تدريس کنند لاي انگشت کسي قلمي نگذارند و نخوانند کسي را حيوان و نگويند کسي را کودن و معلم هر روز روح را حاضر و غايب بکند و به جز از ايمانش هيچ کس چيزي را حفظ نبايد بکند مغز ها پر نشود چون انبار قلب خالي نشود از احساس درس هايي بدهند که به جاي مغز ، دل ها را تسخير کند از کتاب تاريخ جنگ را بردارند در کلاس انشا هر کسي حرف دلش را بزند غير ممکن را از خاطره ها محو کنند تا ، کسي بعد از اين باز همواره نگويد:"هرگز" و به آساني هم رنگ جماعت نشود زنگ نقاشي تکرار شود رنگ را در پاييز تعليم دهند قطره را در باران موج را در ساحل زندگي را در رفتن و برگشتن از قله ی کوه و عبادت را در خلقت خلق کار را در کندو و طبيعت را در جنگل و دشت مشق شب اين باشد که شبي چندين بار همه تکرار کنيم : عدل آزادي قانون شادي امتحاني بشود که بسنجد ما را تا بفهمند چقدر عاشق و آگه و آدم شده ايم در مجالي که برايم باقي ست باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم که در آن آخر وقت به زباني ساده شعر تدريس کنند و بگويند که تا فردا صبح {پپوله}{پپوله} خالق عشق نگهدار شما |
ذهن ما باغچه است گل در آن باید کاشت و نکاری گل من علف هرز در آن می روید زحمت کاشتن یک گل سرخ کمتر از زحمت برداشتن هرزگی آن علف است گل بکاریم بیا تا مجال علف هرز فراهم نشود |
از میان کبود آهن و دود می فرستم به اهل عشق درود و به هر کس که اهل آزادی است اهل شور آفرینی و شادی است و به هرکس که شعر می خواند شعر را شهر عشق می داند حیف شد عاشقی ولی گم شد خشکسالی نصیب مردم شد باز باید به فکر عشق افتاد هدیه ی شعر را به مردم داد سخنم راه چشمه می پوید و برای دل تو می گوید سخنم از طلوع فرداهاست افق از لای شعر من پیداست رعد و برق دلم خراسانی ست شعرهایم همیشه بارانی ست گاه اشک است مایه ی سخنم تا نگریم ز درد دم نزنم گاهی از شعر اگر گریزانم باز می گیرد او گریبانم سخنم هر کجا کمی گیراست رد پای دل شما و خداست هر کسی دل به کار مردم داد شعرهایم نثار ایشان باد :53::53: |
مادر موسی چو موسی را به نیل در فکند از گفته رب جلیل ● خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه گفت کی فرزند خرد بی گناه ● گر فراموشت کند لطف خدای چون رهی زین کشتی بی ناخدای ● گر نیارد ایزد پاکت به یاد آب، خاکت را دهد ناگه به باد ● وحی امد کین چه فکر با طل است رهرو ما اینک اندر منزل است ● پرده شک را بر انداز از میان تا ببینی سود کردی یا زیان ● ما گرفتیم آنچه را انداختی دست حق را دیدی و نشناختی؟ ● در تو تنها عشق و مهر مادریست شیوه ما عدل و بنده پروریست ● نیست بازی کار حق، خود را مباز آنچه بردیم از تو باز آریم باز ● سطح آب از گاهوارش خوشتر است دایه اش سیلاب و موجش مادر است ● رودها از خود نه طغیان می کنند آنچه می گوییم ما، آن می کنند ● ما، به دریا حکم طوفان می دهیم ما به سیل و موج فرمان می دهیم ● نسبت نسیان به ذات حق مده بار کفر است این به دوش خود منه ● به که بر گردی ، به ما بسپاریش کی تو از ما دوست تر می داریش ● نقش هستس نقشی از ایوان ماست خاک و باد و آب سر گردان ماست ● قطره ای کز جویباری می رود از پی انجام کاری می رود ● ما بسی گم گشته باز آورده ایم ما بسی بی توشه را پرورده ایم میهمان ماست هر کس بی نواست آشنا با ماست چون بی آشناست ● ما بخوانیم ار چه ما را رد کنند عیب پوشیها کنیم ار بد کنند ● سوزن ما دوخت هر جا هر چه دوخت ز آتش ما سوخت هر شمعی که سوخت ● کشتی ای ز آسیب موجی هو لناک رفت وقتی سوی غرقاب هلاک ● بندها را تار و پود از هم گسیخت موج از هر جا که راهی یافت ریخت ● هرچه بود از مال و مردم را ببرد زان گروه رفته طفلی ماند خرد ● طفل مسکین چون کبوتر پر گرفت بحر را چون دامن مادر گرفت ● موجش اول وهله چون طومار کرد تند باد، اندیشه پیکار کرد ● بحر را گفتم دگر طوفان مکن این بنای شوق را ویران مکن ● در میان مستمندان فرق نیست این غریق خرد بهر غرق نیست ● صخره را گفتم مکن با او ستیز قطره را گفتم ، بدان جانب مریز ● امر دادم باد را ،کان شیر خوار گیرد از دریا ، گذارد در کنار ● سنگ را گفتم به زیرش نرم شو برف را گفتم که آب گرم شو ● صبح را گفتم به رویش خنده کن نور را گفتم دلش را زنده کن ● لاله را گفتم که نزدیکش به روی ژاله را گفتم که رخسارش بشوی ● خار را گفتم که خلخالش مکن مار را گفتم که طفلک را مزن ● رنج را گفتم که صبرش اندک است اشک را گفتم مکاهش کودک است ● گرگ را گفتم تن خردش مدر دزد را گفتم گلوبندش مبر ● بخت را گفتم جهان داریش ده هوش را گفتم که هوشیاریش ده ● تیرگیها را نمودم روشنی ترس ها را جمله کردم ایمنی ● ایمنی دیدند و نا ایمن شدند دوستی کردم مرا دشمن شدند ● کا رها کردند اما پست و زشت ساختند آیینه ها اما ز خشت ● تا که خود بشناختند از راه، جاه چاهها کندند مردم را به راه ● روشنیها خواستند اما ز دود قصر ها افراشتند اما به رود ● قصه ها گفتند بی اصل و اساس دزدها بگماشتند از بهر پاس ● جامها لبریز کردند از فساد رشته ها رشتند در دوک عناد ● درس ها خواندند اما درس عار اسبها راندند اما بی فسار ● دیو ها کردند و دربان و وکیل در چه محضر محضر حی جلیل ● وا رهاندیم آ ن غریق بی نوا تا رهید از مرگ شد صید هوا ● آخر آن نور تجلی دود شد آن یتیم بی گنه نمرود شد ● رزمجویی کرد با چون من کسی خواست یاری از عقاب و کرکسی ● برق عجب، آتش یسی افروخته وز شراری خانمانها سوخته ● خواست تا لاف خداوندی زند برج و باروی خدا را بشکند ● رای بد زد گشت پست و تیره رای سر کشی کرد و فکندیمش ز پای ● ما که دشمن را چنین می پروریم دوستان را از نظر چون می بریم ● آنکه با نمرود این احسان کند ظلم کی با موسی عمران کند ● این سخن پروین نه از روی هواست هر کجا نوریست ، ز انوار خداست |
گفتی که پــَر بکش ، برو از آسمان من
باشـد ، قبـول ، کفتر ِ نا مهربان من هر بار گفته ام که : تو را دوست دارمت پـُر می شود از آتش ِعشقت دهان من این جمله که برای بیانش به چشم تو افتـاده است باز به لکنـت ، زبان من آنقدر عاشقـم که تو عاشـق نبوده ای دیگر رسیـده کارد ، بر این استـخوان من نه ، شاهنامه نیست که تو پهلوان شوی این یک تراژدی ست ـ غم ِداستان من یک شب بیا و ضامن ِ من باش نازنین ! وقتی دخیـل ، بستـه به تو آهوان ِ من دل بــرکن و به شهـرِ دل ِ من بیا عزیز! زخـم زبان مردم ِ چشـمت ، به جان ِ من باید که باز با تو خـدا حا فظـی کنـم آخر رسیـده است به پایـان ، زمان من |
|
یک روز می بوسمت روز که باران می بارد ، یک روز که چترمان دو نفره شده ، یک روز که همه جا حسابی خیس است یک روز که گونه هایت از سرما سرخ سرخ ، آرام تر از هر چه تصورش را کنی ، آهسته ، می بوسمت ... یک روز می بوسمت ! هر چه پیش آید خوش آید ! حوصله ی حساب و کتاب کردن هم ندارم ! دلم ترسیده ، که مبادا از فردا دیگر « عشق من » نباشی . آخر ، عشق سه حرفی کلاس اول من ، حالا آن قدر دوست داشتنی شده که برای خیلی ها سه حرف که سهل است ، هزار هزار حر یک روز می بوسمت به قول شاعر : عشق کلاس اول ، تنها سه حرف است ، اما کلاس آخر ، عشق هزار حرف است ... . یک روز می بوسمت ! فوقش خدا مرا می برد جهنم ! این شعر برام خیلی اشناست فوقش می شوم ابلیس ! آن وقت تو هم به خاطر این که یک « ابلیس » تو را بوسیده ، جهنمی می شوی ! جهنم که آمدی ، من آن جا پیدایت می کنم و از لج خدا هر روز می بوسمت ! وای خدا ! چه صفایی پیدا می کند جهنم ... ! یک روز می بوسمت ! می خندم و می بوسمت ! گریه می کنم و می بوسمت ! یک روز می آید که از آن روز به بعد ، من هر روز می بوسمت ! لبهایم را می گذارم روی گونه هایت ، و بعد هر چه بادا باد : می بوسمت تو احتمالا سرخ می شوی ، و من هم که پیش تو همیشه سرخم |
سهراب افتاد . و چه پژواکی که شنید اهریمن . و چه لرزی که دوید از بن غم تا بهشت . من در خویش ، و کلاغی لب حوض . خاموشی ، و یکی ، زمزمه ساز . و گوارایی بی گاه خطا ، بوی تباهی ها ، گردش زیست . شب دانایی . و جدا ماندم : کو سختی پیکرها ، کو بوی زمین ، چینه ی بی بعد پری ها ؟ اینک باد ، پنجره ام رفته به بی پایان . خونی ریخت ، بر سینه ی من ریگ بیابان باد ! چیزی گفت ، و زمان ها بر کاج حیاط ، همواره وزید و وزید . این هم گل اندیشه ، آن هم بت دوست . نی ، که از بوی لجن می آید ، آن هم غوک ، که دهانش ابدیت خورده است . دیدار دگر ، آری : روزن زیبای زمان . ترسید ، دستم به زمین آمیخت . هستی لب آیینه نشست ، خیره به من : غم نامی |
|
| اکنون ساعت 12:30 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)