در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد،نظری کن به کار ما

تو را این همه بلبل نوای عشق زند
چه التفات بود بر صدای منکر زاغ

غلام همت دردی کشان یک رنگم

نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیهند

در جهان بال و پر خویش گشودن آموز
که پریدن نتوان با پر و بال دگران

نازها زان نرگس مستانه اش باید کشید

ایندل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش

شورش ز دست غیر چرا ناله می کنی
آنکو خراب خانه ی ما کرده یار ماست

ترسم این قوم که بر درد کشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

از سخن چیننان ملامتها پدید آید ولی

گر میان همنشینان ناسزایی رفت رفت

تهمتن بر آشفت و با طوس گفت
که رهام را جام باده ست جفت