شب تنهاییم در قصد جان بود

خیالش لطفهای بیکران بود

در سینه دلم گم شده تهمت به که بندم
غیر از تو در این خانه کسی راه ندارد

دوران همی نویسد بر عارضش خط خوش

یارب نوشته بد از یار ما بگردان

نقش خیال رویش دیشب به خواب دیدم
مه را به شب توان دید من آفتاب دیدم

یکدم غریق بحر خدا شو گمان مبر

کز آب هفت بحر بیک موی تر شوی

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده بر افکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

اشک حرم نشین نهانخانه مرا

زانسوی هفت پرده ببازار میکشی

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتیم
در میان لاله و گل آشیانی داشتیم

مزن بر سر ناتوان دست زور
که روزی در افتی به پایش چو مور