مکش آن آهوی مشکین مرا ای صیاد

شرم از آن چشم سیه دار ومبندش بکمند

در این بازار گر سودیست با درویش خرسندست
خدایا منعمم گردان به درویشی و خرسندی

درویش را نباشد برگ سرای سلطان

مائیم و کهنه دلقی که آتش در آن توان زد

در انتظار تو هر شب ستاره می شمرم
مگر طلوع کنی ای ستاره ی سحرم

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

افسوس که انچه برده ام باختنیست
بشناخته ها تمام نشناختنیست
برداشته ام هر آنچه باید بگذاشت
بگذاشته ام هر آنچه برداشتنیست

تا بردلش از غصه غباری ننیشند

ای سیل سرشک ازعقب نامه روان باش