شد به گمان دیدنی ، یک عمر تمام و من همان
چشم به ره نشانده ام جان امید وار را

اگر چون مـوم صـد صورت پـذیـرم
به هر صورت به دل نقش تو گیرم

رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم
با دوست بگوییم که او محرم راز است

یاد باد آن دمی گر ز درت می رفتم
محتشم پیش سگان تو ضمان بود مرا

ای که گفتی هیچ مشکل چون فراق یار نیست
گــر امیــد وصل بــاشد همچنان دشــوار نیست

تواضع ز گردان فرازان نکوست
گدا گر تواضع کند خوی اوست

تیری که زدی بر دلم از غمزه خطا رفت
تا باز چه اندیشه کند رای صوابت

توبه کردم که دگر می نخورم در همه عمر
به جز از امشب و فردا شب و شبهای دگر