کی توانم صفت روی نکوی تو کنم
مگر آیینه شوم روی به روی تو کنم

من اگر نیکم اگر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

تا کند پرتو رویت به دو عالم غوغا
به سر ذره به صد راز و نیاز آمده ام

ترسم این قوم که بر درد کشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را

این جهان و هر چه در وی است جز افسانه نیست
وین تغافل بین که ما سرگرم این افسانه ایم

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی