از نهان خانه ی اسرار ندارم خبری
بدر پیر مغان صاحب راز آمده ام

تو بر مایه ی دانش خود مایست
که بالای هر دانشی دانشی است

فردوسی

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد

درین وادی همه غولان خویشیم
ز اول روز مشغولان خویشیم

عطار

مروت نباشد که این مور ریش
پراکنده گردانم از جای خویش

شد به گمان دیدنی ، عمر تمام و من همان
چشم به ره نشانده ام جان امیدوار را