ای که در دنیا سیاحت می کنی با هوش باش
حرف مردم را به دل جا ده به لب خاموش باش

شوقم چنان فزود که هر گه نهان شوی
باید دوید بر سر صد رهگذر مرا
بر گردنم ز تیغ تو صد بار منت است
زیراکه وارهاند ز صد دردسر مرا

ای برتر از خیال و قیاس و گمان و وهم
وز هر چه گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

قافله بس رفت از این راه لیک
کس نشد آگه که مقصد کجاست

رواق منظر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه ی توست

یکی در بیابان سگی تشنه یافت
برون از رمق در حیاتش نیافت