در بزم من بی سرو پا آمده بودی
بنگر ز کجا تا به کجا آمده بودی

تو که نا خوانده ای علم سماوات
تو که نابرده ای رو در خرابات

تا نشد رسوای عالم نشد استاد عشق
نیم رسوا عاشق اندر فن خود استاد نیست

تیغ تیزی گر به دستت داد چرخ روزگار
هر چه میخواهی ببر اما مبر نان کسی

یاد باد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز
دل سرا پرده ی صد راز نهان بود مرا

از بسکه با جفای تو شد آشنا دلم
دیگر نــــدارد از تو امیــــد وفــا دلم

من آن پیرم که شیران را به بازی بر نمی گیرم
تو آهووش چنان شوخی که با من میکنی بازی

یار هنگام سحر بر دل من کرد گذر
گفت چون جلوه کنان بر دل تو میگذرم