مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

دلا تا بزرگی نیاری به دست
به جای بزرگان نباید نشست

تو را این همه بلبل نوای عشق زند
چه التفات بود بر صدای منکر زاغ

غمین مباش و میندیش از این سفر که ترا
اگر چه با دل نازک غمی فزوده گذشت

تا نیست نگری ره هستت ندهند
وین مرتبه با همت پستت ندهند

درویشم و خرسند چرا با مدد دوست
با این شرف و مرتبه و جاه نباشم

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

یاد آن شب که صبا در ره ما گل می ریخت
بر سر ما ز در و بام هوا گل می ریخت

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی ، من به خدا رسیده ام

مسلمانان مرا وقتی دلی بود
که باوی گفتمی گر مشکلی بود