دیر جوشی تو در بوته ی هجرانم سوخت
ساختم این همه تا وارهم از نامی ها

از کوی وفای تو به انصاف
یک دل به هزار جان دریغ است

تویی آن گوهر پاکیزه که در عالم قدس
ذکر خیر تو بود حاصل تسبیح ملک

تو که از کوچه ی معشوقه ی ما می گذری
بــر حذر باش کــه سر می شکند دیــوارش

ای آه سحرگاه تو آخر اثری بخش
ای ناله ی شبگیر خدا را ثمری بخش

شرف مرد به جود است و کرامت به سجود
هر که این هر دو ندارد عدمش به ز وجود

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا