دوستان را کجا کنی محروم
تو که با دشمنان نظر داری

یاد باد آن که به خلوتگه وصلت شب و روز
دل سرا پرده ی صد راز نهان بود مرا

اگر صد سال باب حکمت پیش نادان
بخواننــد آیــدش بـــازیچــه در گــوش

شب شد که شکوه ها ز دل تنگ بر کنیم
نالیم آنقدر که دلی را خبر کنیم

دارد به جانم لرز می افتد رفیق ؛ انگار پاییزم
دارم شبیه برگ های زرد و خشک از شاخه می ریزم

مگذار مرا به ناز اگر چند
خوب آید ناز نازنین را
منمای همه جفا گه مهر
چیزی بگذارد روز کین را