ایام زمانه ار کسی دارد ننگ
کو در غم ایام نشیند دلتنگ

در این باغ از خدا خواهد دگر پیرانه سر حافظ
نشیند بر لب جویی و سروی در کنار آرد

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد ، نظری کن به کار ما

از سر مستی دگر با شاهد عهد شباب
رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود

از بوستان وصل تو هر گل که چیده ام
خاری بود ز بیم فراقت به دیده ام

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی
ز بامی که بر خاست مشکل نشیند

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما

اشک از آویزه گوش تو حکایت میکرد
پند از این گوش پذیرفتم از آن در کردم

میرود خون دل از مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگر گوشه مردم دادم