در بوستان حریفان مانند لاله و گل
هر یک گرفته جامی بر یاد روی یاری

یاران همه درد من شنیدند ولی
یاری که در او کرده اثر گوشم بود

دل می رود ز دستم صاحبدلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شد اشکارا

اشک تمساح بود گریه ی بی طاقت شمع
جان پروانه چو اندر طیران می بینم

ماجرای دل خون گشته نگویم با کس
زانکه جز تیغ غمت نیست کسی دمسازم

مدعی خواست که از بیخ زند ریشه ی ما
غافل از آنکه خدا هست در اندیشه ی ما

آنکه دستور زبان عشق را
بی گزاره در نهاد ما نهاد
خوب می دانست تیغ تیز را
در کف مستی نمی بایست داد

دور از تو کام دل طلبم من ز زندگی
ای نیست باد کام من و زندگانیم