آمد و رفت و نگاهی به من زار نکرد
نگهی جانب یــــاران وفـــادار نکــرد

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده بر افکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

ای ز فــروغ رخت تافتــه صــد آفتــاب
کز تپش تشنگی شد جگر من سراب

باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی
گر سوی مستان می روی مستانه شو مستانه شو

ور نباشد مرکب زرین لگام
می توان زد به پای خویش گام

تشنه ی سوخته در چشمه روشن چو رسید
قــــد مپندار کـــه از پیل دمـــان اندیشــــد

در کار تو ز دست زمانه غمی شدم
ای چون زمانه بد ، نظری کن به کار ما

از دیده ی عشاق برون کرده نگاهی
تا حسن خود از روی بتان کرده تماشا