تا به فراق خو کنم صبر من و قرار کو ؟
وعده ی وصل اگر دهد طاقت انتظار کو ؟

دلا دایم گدای کوی او باش
به حکم آن که دولت جاودان به

همی گویم و گفته ام بار ها
بود کیش من مهر دلدارها

اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به

هاتف ان روز به من مژده این دولت داد
که بدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

دوش لعلش عشوه‌ای می‌داد حافظ را ولی
من نه آنم کز وی این افسانه‌ها باور کنم

من هر چه دیده ام ز دل و دیده دیده ام
گاهی ز دل بود گله گاهی ز دیده ام