مراد دل ز که پرسم که نیست دلداری
که جلوه نظر و شیوه کرم دارد

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد
تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

در عشق تو گاه بت پرستم گویند
گه رند و خراباتی و مستم گویند

به باغ نظم که هر سو گل بهاری بود
نهال طبع مرا نیز برگ و باری بود