درختی کز جوانی کوژ بر خاست
چو خشک و پیر گردد کی شود راست

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر چیز که بشکند ز بها افتد و لیک
دل را بها و قدر بود تا شکسته شود

در بند تو از قید دو گیتی شدم آزاد
زینگونه گرفتار که داری تو که دارد

در جهان بال و پر خویش گشودن اموز
که پریدن نتوان با پر و بال دیگران

نفس از سینه تنگم به سویت خیزد
زود باشد که نبینی اثرم زود مرو

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند

دم فرو بسته ام اکنون ز غم و جور فلک
نزد هر کس نتوان گفت چو افسانه ی دل

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد