مادری بسته به فرزندامید
موی در تربیتش کرده سپید

دوستان جان داده‌ام بهر دهانش بنگرید
کو به چیزی مختصر چون باز می‌ماند ز من

نشاط جوانی ز پیران مجو
که آب روان باز ناید به جوی

یک شب مه گردون به رخت می نگرید
وز اشک ز دیده خون دل می بارید

یاری به دست کن که به امید راحتش
واجب کند که صبر کنی بر جراحتش

شراب لعل کش و روی مه جبینان بین
خلاف مذهب آنان جمال اینان بین

ناصحم گفت که جز غم چه هنر دارد عشق
برو ای خواجه ی عاقل هنری بهتر از این ؟

نهال عشق نشاندم به دل چه دانستم
که رستخیز جهانم ز خانه بر خیزد